Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1919, Blaðsíða 9

IflUNN]
Jólagestir.
167
þegar við erum háttuð á kvöldin og búið er að
slökkva, þá get ég legið og starað út í myrkrið,
þangað til mér finst að ég sjái krakka og ungbarna-
andlit. Og þá hugsa ég: bara við værum orðin ung
aftur og gætum ennþá eignast börn — — ! —
Hann brá höndunum fyrir andlit sér og grét, og
grátkippirnir fóru eins og bylgjur um hið breiða
bak hans.
Nú varð augnabliks þögn, en í kyrðinni barst
ofur lágt barnsóp um stofuna.
Þau stukku bæði á fætur, gömlu hjónin, en stað-
næmdust óðar, héldu niðri í sér andanum og horfðu
hvort á annað.
Aftur heyrðist hljóðið, en ofurlítið gleggra. Katrín
gamla varð dauðhrædd og sagði:
— í guðanna bænum, hvað er þetta? —
— Ja, hvað er það? —
Aftur heyrðist hljóðið.
— Það er barn að gráta. —
— Nú það er eins og hljóðið komi úr rúminu! —
— Nei, sko! Katrín, hérna liggur barn! —
— Hvað ertu að segja, maður! Guð almáttugur!
Æ, snerlu ekki á því, Rasmus. —
— Nú ég held að það megi nú sjá minna grand
í mat sínum en það, að þetla er eðlilegt, lifandi
mannsbarn! —
— Lifandi mannsbarn? Er það mögulegt!
Rasmus stóð svolitla stund hugsi og sagði síðan:
— Það hlýtur einhver að hafa komið inn, á meðan
við vorum í fjósinu, og lagt þetta þarna.
— Já, en hver getur það hafa verið? —
— Einhver, sem hefir viljað útvega barni sínu
húsaskjól um jólin. Kannske það hafi nú samt verið
eitthvað verulegt, sem þú heyrðir. Taktu nú barnið
°g reyndu að þagga niður í því. Ég fer út að gá.