Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1919, Blaðsíða 4

162
Hans Aanrud:
[IÐUNN
sigurverkið í henni með stóru steinlóðunum niður
úr væri að búta í sundur þögnina og myrkrið í
smábúta, er væru nákvæmlega jafn-langir. Svo tók
alt í einu að rymja í klukkunni. Hún fór að slá sex
þung slög. Glóðin smákulnaði út í hlóðunum.
þá var bæjardyrahurðinni skelt að nýju og skömmu
síðar heyrðist þungt og silalegt fótatak. Buldi þá í
byttum og skjólum, sem einhver var að setja frá sér
úti i göngunum.
Nú opnaðist stofuhurðin og inn komu hjónin •
hjáleigunni. Rasmus gamli, gráhærður og hokinn,
lítið eitt á undan, en Katrín, nokkuð yngri, en þo
lágvaxin og veilduleg, á eftir.
Rasmus gekk að hlóðunum; en Katrín staldraði
lítið eitt við frammi við dyrnar og sagði í undar-
lega lágum og skelfdum rómi:
— Heyrðu, maður! Svei mér ef mér heyrðist ekki
marra í snjónum, rétt eins og einhver gengi hérna
fyrir húshornið. —
Rasmus tók upp fang af hrísi, sem lá fyrir framan
hlóðin, og íleygði því á eldinn.
— Æ, það brakar svona og brestur í hússkriflinu
undan frostinu. Hann er svo fjári napur í kvöld. —
— Nei, þetta eru ekki kuldabrestir, — sagði Ka-
trín. — Ég ætti nú að þekkja það. —
— Þú mátt þó vita, að það muni ekki vera margir
á ferð svona sjálft aðfangadagskvöldið. Og hvað ætli
það þá að vera annað? —
— Nei, hvað ætli það geti verið annað? —
Hún þagði nokkra stund og gekk svo inn að
hlóðunum.
— Æ, ég varð svo hrædd! Þetta var nú samt sem
áður eilthvað skrítið. —
Rasmus sneri sér við og gerði sig líklegan til að
ganga; út.
— Hvað ætlarðu? — sagði Katrín.