Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1919, Blaðsíða 83

IÐUNN]
Ritsjá.
24T
sé, þvi miður, ckki eins góð og skyldi. Gestur eineygði er
einstök bók og merkilega lík »Instu þránnk i anda. Pað
niælti nefna Gest eineygða »bók iðrunarinnar«. En hún er
nieira, því að það er svo mikið Messíasar eðli i Gesti, að,
liann verður því sem næst að helgum manni. Og þó er
jafnan hreinskilnin og efagirnin ofarlega i honum. Á bana-
sænginni mælir hann meðal annars svo: — »Ég veit ekki,
hvort nokkur guð er til — fyrirgefið mér, að ég segi það
— ég veit ekki, hvort nokkur guð er til, en ég trúi því og
Vona það. En ég get ekki sagt, að ég viti það, því að þá
lygi ég. En hvað sem því líður — ég veit það er stærri
hamingja að haí'a frið en sundurlyndi í sálu sinni. Eg veit,
að óvináttan spillir hjörtum mannanna, en vináttan gerir
hau góö. Og ég veit, að líf manna verður rikara við ást
og gæsku, verður þolanlegra, verður eðlilegra. Því að þar
sem ekkert er nema strið og fjandskapur, sýnist lifið til—
gangslaust.«
Það verður cnginn verri af þvi að lesa Gest eineygða.
iktra skáldrit að efni og anda eigum vér íslendingar ekki.
'kra það væri á fegurra og betra máli,
Gannar Gunnarsson: Örninn ungi. Jakob Jóh. Smári
1’5'ddi. Rvík 1918. Útg. Sig. Kristjánsson.
»Orninn ungi« er framhald af Gesli eineygða, ræðir um
s°n hans Orlyg, ást hans, hugarstrið og eldraun. Sagan er
'agleg og hlýleg, og aðalpcrsónunni þó ekkert tiltakanlega
Vel lýst. En þar er ein aukapersóna, læknirinn, sem er svo
Vel lýst, að nauln er að. Par bregður fyrir svo mikilli
kýrnni og sjálfhæðni; en hvorttveggja er alveg óvanalegt í
lsl- skáldskap. Læknirinn er valmenni, en breyzkur, eins
°g gengur, bæði vífinn og drykkfeldur; en hann er þá
lieldur ekkert að breiða yfir það i þessu »eintali sálarinnar
v,ð sjálfa sig«, er sprettur upp af heimsókn Örlygs, og er
SVo dæmalaust hispurslaust, að manni fer að þykja vænt
u, n karlinn. Aftur á móti hverfa þau lijónaleysin, Örlygur
°g Bagga, hállgert inn i þokuna; og tilhugalífi þeirra er
Jntklu betur lýst i Gesti eineygða en þarna, rétt eins og
hafi verið orðinn liálf-þreyttur á þeim. — Þýðingin
v, rðist vera góð og því sem næst óaðfinnanleg.
íðunn iv. 16
L