Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1920, Síða 71

IÐUNN]
Tvennskonar frægö.
229
myndin ber með sér, þá kemur það fram, að meist-
arinn hafði rétt fyrir sér, er hann sagði, að þessi
dáni munkur væri samtímis mynd og verk lifandi
munks. Já, nú þyrði ég að bölva mér upp á það,
að þessi munkur er enginn annar en priórinn sjálfurl«
Meðan þessu fór fram, var Rúbens mjög þungbúinn
á svipinn; blygðaðist hann sín og komst jafnframt
innilega við, er hann horfði á eftir öldungnum, sem
nú fjarlægðist smátt og smátt. Rétt áður en hann
hvarf sjónum, kvaddi liann Rúbens með því að kross-
leggja armana yíir um brjóstið.
— wÞað var hann .... já! ... «, stamaði lista-
maðurinn, »ó! látum oss fara«, bætti hann svo við
og sneri sér til lærisveina sinna. Þessi maður liafði
rétt að mæla! Frægð hans er meira virði en mín!
Lofum honum að deyja í friði!« Svo rendi hann
augunum í síðasta sinn á málverkið, er hafði hritið
hann svo mjög, gekk því næst út úr kirkjunni og
hélt beina leið til konungshallarinnar, þar sem hon-
um veittist sá heiður að sitja til borðs með þeirra
hátign konunginum og drotningunni.
Þrem dögum síðar gekk Rúbens aftur aleinn inn
i sömu einföldu kapelluna, af því að hann langaði
til að horfa aflur á hið furðulega málverk og af því
lrann þráði að finna aftur að máli þann mann, er
hann þóttist vita, að hefði málað það. En nú var
málverkið ekki lengur á sama stað. Aftur á móti
lók hann eftir því, að í miðkirkjunni stóð líkkista
á gólfinu og krupu allir klausturbræðurnir í kring
um hana og sungu sálnamessu..............Hann færði
sig svo nálægt, að hann gat séð andlit hins látna.
IJað var faðir príórinn.
— »Stórmikill málari var hann!«.............sagði
Rúbens síðar, þegar undrunin og harmurinn höfðu
loks orðið að víkja og gefa rúm öðrum tilfinningum.