Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1922, Qupperneq 18

176
J. Th.: Flugur.
IÐUNN'
Hann tók utan um mig og kvsti mig.
Ég er gömul kona, sem geng eftir veginum og græt.
Ég mæti lionum aldrei oftar.
Hvers vegna geng ég eftir veginum og græt?
Ég á gimstein, sem ég get ekki gefið.
Vita nuova.
Úti er dagurinn blár og bjartur, en inni situr sorgin
og segir fanganum sögur. Skuggarnir þyrpast i hornin
og hlusta.
Sólin hækkar á lofti. Geislarnir, sem skjótast dans-
andi gegnum járnvarinn gluggann, kyssa burt myrkrið
úr kletanum.
Einn þeirra vogar sér lengra en aðrir. Hann dansar
eftir gólfinu og kyssir á fólinn á Oscari Wilde.
Fanginn lítur upp og undrast. Sorgin hættir að segja
frá og brosir.
Oscar Wilde stendur upp og gengur að glugganum.
Hann horfir á litlu, bláu röndina, sem fangarnir
kalla himin. Og hann sér hvitt ský þjóta eftir
himinhafinu.
Undarlegur söngur vaknar í huga hans. Hann er
útlagi, sem á heima handan við hafið. Þar biður
hans eitthvað, sem hann elskar.
Þú, sem ég elska.
Iig hrindi bátnum úr nausti, því að ég er sjúkur
af heimþrá. Og ég hrópa til þín yfir hafið:
Með hvítum seglum stefnir hann að ströndum
þínum, útlaginn sem elskar þig.
.lón Thoroddsen.