Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1922, Qupperneq 123

IÐUNN
Að leiðarlokum.
281
aldrei viðstaddur, er slíkt bar við. Enda var alvara
lians ávalt eins og farg á allra gleði.
Vorið leið og fram á sumar. Eitt sinn, síðari bluta
sumars, voru þau ein á engjum, stúlkan og Bergur.
Heyþurkur hafði verið undanfarna daga, og alt lieyið,
sem undir var, hafði náðst inn. Þennan dag hafði
því Bjarni brugðið sér í kaupstað. Logn var og loft
heiöríkt. Spóarnir ullu og lóan söng. Spörfuglarnir
þutu fram og aítur í ljúfum leik, léttir og glaðir.
Blíðviðrið og sólskinið gekk öllu lifandi að hjarta,
hvatti hverja veru til ílugs og frelsis. Við og við
kölluðust þau á, stúlkan og Bergur. Samræðurnar
urðu fjörugri og fjörugri, gletnin meira og meira
ögrandi, hlátrarnir hvellari og svörin tvíræðari. Líf
og gleði náttúrunnar seiddi þau til sama leiks. Loks
fleygði Bergur orfinu, tók stóra heyvisk í fangið og
hljóp af stað i áttina til stúlkunnar. Hún íleygði
hrífunni og llúði sem fætur toguðu. Hún hló og
skríkti, og hann blés og kallaði. Unz hún datt urn
þúfu og veltist í grasinu. Áður en hún datt, var
hann kominn fast að henni. Nú gat hann ekki
stöðvað sig, en féll líka. Hún fann styrka handleggi
vefjast utan um sig og fann hlýja kinn við sina.
Iiár hennar losnaði úr fléttunum og féll um andlit
Bergi. Hann stóð á fætur með stúlkuna í fanginu,
þaut af stað með hana, unz hann .seltist á þúfu
uppi í slægjunni. Hún fann hlýja hönd áj berum
brjóstum sínum, fann hjarta sitt berjast og æsandi
hita læsast um hverja taug. Hún reyndi að kalla, en
hann læsti munni hennar með kossum, og hendur
hans snertu líkama hennar eins og logandi eldi-
brandar. Loks lét hún höfuðið hníga máttlaust á
handlegg honum og lagði aftur augun. Hann velti
henni niður á milli þúfnanna og hún fann mátt-
leysið gagntaka sig meira og meira. Hún rak upp
lágt hljóð, og siðan leið nokkur stund sem í draumi