Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1922, Qupperneq 130

28S
A. II. B.:
IÐUNN
virðast sýna, að einhver orka streymi út frá dávaldi,
er hafi áhrif á þann dáleidda og geri ýmist að auka
næmi hans eða sljófga. Ekki hlýðir sá dáleiddi orku-
streyminu frá neinum öðrum en dávaldi, nema því
að eins að hann snerti við þeim og setji þá þannig
í samband við hinn dáleidda. Og ef orkan og næmið
vex í einum líkamshluta, minkar það að sama skapi
í öðrum. »Ef þér t. d. látið nr. 1«, segir dr. Alrutz
um einn af þeim dáleiddu, »opna augun, á meðan
hann er í léttri dáleiðslu, þá rninkar ofnæmið í liör-
undinu, með því að hin aukna mögnum sjónarinnar
útheimtir auðsjáanlega aukna taugaorku, sem þar af
leiðandi er tekin eða dregin frá öðrum skynfærum«.
(p. 175).1) Þetta virðist og benda á, að hver maður haíi
sina afskömtuðu tauga- eða sálarorku, og að bún
hafi sitt sérstaka lag og sín sérstöku áhrif hjá hverj-
um einstökum manni, þar eð dáleiddur er aðeins
næmur fyrir áhrifum frá dávaldi og þeim öðrum,
sém hann markar sínu marki með því að snerta þá.
Á sama hátt getur dávaldur með snertingu einni
saman og jafnvel án $ess að snerta þá, markað svo
hluti, bækur og blöð, að dáleiddur geti greint þá frá
öllum öðrum hlutum og fundið þá án frekari tilvís-
unar. Loks hefir dávaldur það vald á huga dáleidda,
að hann getur, að minsta kosti þegar fram í sækir,
bæði dáleitt hann og vakið með tilhugsun sinni einni
saman.
Þetta mun nú nægja til þess að sannfæra menn
um ofnæmi það, sem iðulega á sér stað í ýmisskonar
leiðsluástandi. Og skal nú þessu næst sýnt fram á,
hversu nota má leiðslu inanna til þess að vekja þeiin
bæði svonefndar vanskynjanir og ofskynjanir, eftir
að þeir eru vaknaðir.
1) Staðfcstir þetta tilgátu dr. Mc. Dougall's, að allar hðmlur i sálarliti
voru staii af þvi, að orkuna dragi frá cinu skj'nsviðinu til annars cftir
þvi, livernig atliyglinni er beitt. .