Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1930, Síða 15

ÍÐUNN
Frá heimsstyrjöldinni miklu.
337
ins í endurminningu liðins tíma eða von um betri fram-
tíð. Rudolf G. Binding er einn af þeim, sem horfir í
augu þessara grimmu örlaga, að vísu ekki án þess að
blikna, en án þess að Iíta undan. Hann vill eignast
skilning á stríðinu, geta lýst því, séð út yfir þennan
óskapnað. Og hann gefst aldrei upp að brjóta heilann
um það, þótt oft sé hann að því kominn að örvænta.
Hann sættir sig aldrei við, að stríðið sé tilgangslaust.
Hann leitar þar margskonar tilgangs, svo sem að upp
af öllum skelfingum styrjaldarinnar spretti ný verðmæti,
eins og í djúpi sársins, undir greftrinum, myndast nýtt,
heilbrigt hold. En honum er þetta ekki nóg. Hann vill
mæla sjálfan sig við þennan volduga óvin, bjarga virð-
ingu sjálfs sín gagnvart honum, einnig í þessum örlög-
um finna tilgang fyrir einstaklinginn. Og það er afar-
merkilegt, hvernig Binding smátt og smátt yfirvinnur
stríðið, hvernig hann vex innan að, verður sterkari og
sterkari, unz hann að síðustu verður örlögunum vaxinn.
Og stríðið fær sinn tilgang sem einskonar hinzti mæli-
kvarði á manngildi einstaklingsins. Enginn varð settur í
þyngri raun. Hermennirnir eru einmana, vita að þeir
eru algerlega einmana, bænir tjá ekki, allar mæður eru
fjarri, öll ást fjarri, menn verða að treysta sjálfum sér.
Þessi reynsla gerir mennina sterka og stolta, hún ristir
dýpra í sál þeirra en öll mannúð og kærleikur heimsins.
Sá, er stenzt þessa raun, er ósigrandi, hefir vaxið innan
frá, hefir vaxið af sjálfum sér. Þessari reynslu fylgir
engin blekking, því að einstaklingurinn hefir áunnið sér
hana sjálfur. A þennan hátt yfirvann Binding stríðið og
bjargaði virðingunni og traustinu á sjálfum sér. »Að
lokum er hið rétta traust þó að eins til manns sjálfs,
og því held ég, þrátt fyrir alt, að ég hafi ekki glatað,
ef menn skilja einmitt þar undir að eiga í neyð krafta