Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1930, Side 27

IÐUNN
Nýja ísland.
349
mér muni aldrei geta þótt vænt um hana Búkollu. Mér
finst eins og það sé ógerningur að láta sér þykja vænt
um útlenda kú.
— O, þetta er bara sérvizka, sagði Torfi Torfason og
spýtti um tönn, enda þótt hann væri löngu hættur að
brúka upp í sig. Því ætli kýrnar hér geti ekki verið upp
og niður eins og aðrar kýr? En hitt er satt, við hest
get ég aldrei tekið ástfóstri framar, úr því ég seldi hann
Skjóna minn. ... Það var nú kall ...
Þau mintust ekki öðruvísi en svona á, hvað þau hefðu
átt, né hvað þau höfðu mist, en sátu lengi þegjandi uppi,
og týran kastaði bjarma á frostrósirnar eins og aldin-
garð, — tveir fátækir Islendingar, maður og kona, sem
slökkva á iýrunni sinni og fara að sofa. Síðan hefst hin
stóra, þögla kanadiska vetrarnótt. —
Konurnar lögðu af stað til Winnipeg nokkrum dögum
síðar, fótgangandi gegnum snjóhvíta skóga, hjarnlögð
engi, röskar þrjár dagleiðir. Þær bundu dótið sitt upp á
sleða. Hver um sig dró sinn sleða. Þetta er kallað að
fara í þvottavinnu til Winnipeg. Torfi Torfason var
heima eina nótt eftir það.
Hann stendur í varpanum fyrir framan kofann og
horfir á eftir konunum, sem hverfa inn í skóginn með
sleðana. Nóvemberskógurinn hlustar í frostinu á mál
þessara erlendu kvenna, bergmálar það, án þess að skilja.
Á undan þeim fer gamall karl, sem vísar veginn. Þær
eru í íslenzkum vaðmálspilsum og hafa stytt sig. Um
höfuðin hafa þær íslenzk ullarsjöl bundin. Þær segjast
vera svo duglegar að ganga. Þær ætla að gista ein-
hversstaðar í nótt fyrir sentin sín.
Þegar konurnar eru horfnar, lítur Torfi Torfason inn
í kofann, þar sem þær höfðu fengið sér síðasta kaffi-
sopann, og krukkurnar standa enn óþvegnar á bríkinni.