Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1930, Blaðsíða 59

IÐUNN
Fálkinn.
381
ennþá litraði af veiðihug, var lyft upp á hanzka hús-
bónda síns með lafandi vængi og hettu dregna fyrir augu.
Oft fylgdist hann með fálkurunum inn í garðinn á bak
við höll herra Enguerrands og sá þá baða gulu fæturna á
veiðifuglunum í málmskálum og þurka þeim síðan vand-
lega með dúkum, sem voru með fangamarki hvers um
sig, eins og þeir væru kóngabörn. Og hann sá þá
strjúka þeim blíðlega um hálsinn, þangað til þeir lygndu
aftur nöktum augnalokunum og hölluðust dreymandi að
öxl gæzlumannsins.
Og Renaud hefði feginn viljað gefa tíu ár af ævi
sinni eða einn af sínum tíu fingrum, til þess að mega
halda þeim þannig, þessum þóttafullu, þögulu dýrum, en
það var ekki öllum veitt, því að þetta voru tigin dýr.
Hver fálki hafði sinn sérstaka hanzka, sem var flúraður
eftir tignarstigi hans, hver þeirra hafði sína útsaumuðu
hettu og sérstaka fæðu, og menn töluðu til þeirra á
einkennilegu, fornlegu máli, með tilgerðarlegum viðhafnar-
orðum. Það lá við, að Renaud roðnaði, þegar hann
mætti stóru augunum þeirra fullum af tómlátri, letilegri
ró, og þó einkum þegar það var hvíti íslenzki fálkinn
hans herra Enguerrands, sem hafði rauða, gullsaumaða
purpurahettu, reim með silfurbjöllum um fótinn, rauða
purpurahanzka og augu full af þreytublandinni fyrirlitn-
ingu og hinni gullnu sól hetjusagnanna.
Stöku sinnum fékk hann leyfi til að lyfta ungu fugl-
unum úr búrinu — ungu fuglunum, sem titruðu ennþá
af bræði yfir fangavistinni og dreymdi undir húmi hett-
unnar um veiðar, flug og frelsi, reistu fjaðrirnar á hálsi
sér til að væla og voru tamdir með hungri og myrkri.
Hann fékk að sýna þeim dagsljósið og sá, hvernig þeir
riðuðu fyrst í stað, blindir af birtunni, með klærnar
kreptar inn í úlnliðinn á honum, og hvernig ró færðist