Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1930, Blaðsíða 61

IÐUNN
Fálkinn.
383
í einu höfðu skapferli krákunnar og stóreflis klær og sterkt
nef og aldrei var hægt að kenna að eta við riddaraborð.
Fyrst voru sett fyrir þá úttroðin gervidýr, svipuð
bráðinni, sem átti að veiða, með lostætum bita innan í;
síðan voru þeir látnir æfa sig á limlestum kvikindum,
sem þeir gátu undir eins hremt með klónni og slitið
sundur í hálfvöktum tryllingi, og svo var bráðin smátt
og smátt gerð erfiðari viðfangs, þangað til að þeir lærðu
aftur að njóta veiðigleðinnar. Gömlu, viltu eðlishvatirnar
vöknuðu aftur til fulls, en þó svo tamdar og fágaðar,
að þeir sleptu rólegir deyjandi bráðinni, þegar þeir höfðu
drukkið teyg af blóði, og átu aðeins af skrautlegu disk-
unum sínum, kurteislega og græðgilaust, eins og riddara-
fuglum sæmdi.
Og augu þeirra urðu makindaleg og mikillát, og
blærinn á þeim fór eftir dagsbirtunni; þau voru svört,
þegar hettunni var lyft upp, lýstust, þangað til þau urðu
sem bráðið gull, þegar þeir hófust á loft í sólskininu,
og sindruðu gneistum, þegar bráðin rak upp helveinið.
Þeir hölluðust blíðlega upp að veðurbitinni hendinni á
Renaud, en enginn þeirra var sem íslenzki fálkinn með
þreytublandna, konunglega fyrirlitningu í augnaráðinu;
og honum leiddust allir hinir; hann klemdi nefið hörku-
lega saman, þegar þeir vildu leika sér, kastaði þeim
vægðarlaust til hliðar og líkti eftir gargi gleðunnar, svo
að þeir skulfu af ótta, og hvarf síðan á burt úr fálka-
garðinum með blótsyrði gæzlumannanna að baki sér og
hina víðlendu, brúnu heiði fram undan.
Herra Enguerrand reið á veiðar á degi hverjum og
bar þá oftast rauða, gullsaumaða hanzkann, því að hið
bjölluhljómandi flug íslenzka fálkans gat eitt vakið
sönginn í sál hans og fengið hann til að anda að sér