Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1930, Síða 63

IÐUNN
Fálkinn.
385
ströng lög voru sett til að vernda skemtanir riddaranna.
Hann ætlaði að gera búr handa honum í skóginum og
læðast til hans snemma á hverium morgni, áður en
fuglinn hefði hrist úr sér hrollinn, og síðan skyldu þeir
fylgjast að út yfir heiðina og skygnast út í hvítleitt
himinhvolfið; þeir skyldu verða vinir, meðan að sólin
hækkaði og lækkaði yfir höfðum þeirra og vindurinn
bæri hinar þögulu hugsanir þeirra með sér, og fálkinn
skyldi aldrei sakna rauða hanzkans né perluskreyttu
hettunnar. Hann batt fálkann aftur og hljóp í flýti niður
að tjörninni og kom svo von bráðar með önd, sem
hann hafði rotað með steini, og fálkinn tók við henni,
og hjarta Renauds varð altekið af fögnuði, því að þetta
var tákn þess, að fálkinn fyrirliti hann ekki og vildi
verða fálkinn hans.
Og hann varð fálkinn hans. Hann teygði höfuðið
fram og hlustaði með rólegum, vakandi augum, þegar
greinarnar, stökkar af frosti, brustu undir fótum Renauds
í morgunkyrðinni. Hann stökk léttilega niður úr búrinu
og teygði sig eftir hendi hans og baðaði vængjunum út,
eins og hann ætlaði að fljúga, en hann gerði það ekki,
— hann minti aðeins á, að hann gæti það — og síðan
flýttu þeir sér út á heiðaflæmin, sem morgunbjarminn
var að færast yfir.
Þeir skimuðu hvössum augum um dumbrauðan him-
ininn. Svartir ásar og lauflausir runnar lágu umhverfis
þá, og trén sváfu með greinarnar þungar af þögulum
fuglum. En himininn varð bjartari og bjartari og Ijóm-
aði af gulli og purpura, sléttudrögin blánuðu, og uglan
straukst fast við jörðina og leitaði að fylgsni, og dag-
fuglarnir teygðu úr vængjunum og tístu lágt af kulda,
og flug þeirra var eins og svartur fleygur í skínanda
loftinu. En Renaud og fálkinn hans flýttu sér fram hjá,