Iðunn : nýr flokkur - 01.10.1930, Síða 68

390
Fálliinn.
IÐUNN
opum bjúghornanna; línur sléttunnar dönzuðu líka og
runnu hver fram hjá annari í vínlitri móðu, en skýin
uppi Yf>r báru ljómandi falda, eins og fiðrildavængi.
Menn skipuðu sér í hálfhring með fjaðurskúf við
fjaðurskúf og öxl við öxl, kringum runna, sem fanginn
var bundinn við. Aklæði hestanna blöktu í vindinum.
Rauði liturinn dýpkaði í skugganum, þungur sem von-
laus þrá, og logaði í birtunni, léttur sem sigurfögnuður.
Ungfrúrnar teygðu mjúku hálsana sína út úr vagninum,
og topphúfurnar þeirra gengu misfellulaust fram af ská-
höllum öxlunum. Renaud fanst þær vera svipaðar hegr-
um, og hann bjóst næsium við að heyra þær reka upp
hvell hljóð, þegar lúðurhljómarnir féllu eins og steinar,
sem kastað er langt í burtu, — og alt varð hljótt. En
þegar hann sá þær betur, með þunnar, beinar varir
og kynlega dreymandi augu, sem altaf störðu á eitthvað
óendanlega fjarlægt í kaldri hrifningu, og hvítar, mak-
ráðar hendur í skauti sér, og löngu fellingarnar í klæð-
um sínum, þá fanst honum þær vera dásamlega fagrar:
eins og skrautlegustu dýrlingamyndir með deyjandi
kertaljós við fætur, og honum þótti sárt, að þær skyldu
sjá sig í böndum. Hann lét augun reika áfram, þangað
sem þernurnar stóðu, styggir, snotrir fuglar, sem hann
hefði getað fælt með því að blístra — og þangað, sem
húskarlarnir stóðu, rjóðir í andliti og gapandi af for-
vitni, og út á brúnu sléttuna, þar sem hann hafði hlaupið
sig þreyttan og dreymt sig þreyttan.
Hann vissi, hvaða örlög biðu sín, en þegar íslenzki
fálkinn var borinn fram og hann skildi, að það var
hanrt, sem átti að framkvæma refsinguna, þá hló hann
af gleði og hjartað barðist af metnaði, eins og þegar
alt var hans eigið: fuglinn og sumarlangur sólskins-