Kirkjuritið - 01.01.1947, Side 68

Jan.-Marz.
Hvildardagur — Drottinsdagur.
í dag er sunnudagur. í dag er Drottinsdagur. í dag er hvíld-
ardagur. Nú gefst huganum tóm til að reika um lönd hins liðna,
minningarnar. Fyrir missiri fögnuðum vér sumri. Vonir þær,
er vér ólum í hjarta þá, hafa ræzt. Vér kveðjum nú sumar, sem
var yndislegt og blitt. Vér þökkum þeim, er allt gefur, fyrir
gæzku og varðveizlu, ár og frið. Vér minnumst haustdaganna,
sem hafa verið að líða. Sólin hefir hellt geislaflóði sínu yfir
land og lýð. Allt ljómandi og titrandi í hinum fegursta haust-
skrúða. Aldrei er íslenzk náttúra auðugri, landið litfegra, en
fagran haustdag. Þá andar allt rósemd og friði. Minningarnar um
sumarið eru enn lifandi og áþreifanlegar, en undir niðri, í morg-
unnepjunni, í glitvef hrimrósanna, finn ég fyrirboða þess, sem
koma skal, ísing kuldans. En uggur grípur mig enginn. Eg treysti
því, að náttúran haldi hringrás sinni áfram, eins og henni var
í fyrstu áskapað. Ástæða er engin til að ætla, að nú verði frek-
ar en áður breytt út af þeirri venju, að eftir haust komi vetur
og svo komi vor. Væri ég skáld, þá gæti ég lýst litskrúði hausts-
ins, hinum stranga svip vetrarins og yndisleika vorsins — lýst
þessu með leiftrandi orðum snillisins og heillað um aldur og
ævi þúsundir, svo að þær hlusti eftir hinu guðlega „verði
Ijós“ í upphafi. En svo er ekki. Þó veit ég, að sömu tilfinningar,
sama lotning og sama tilbeiðsla býr í öllum mönnum í upphafi>
jafnt í hjarta skáldsins og mínu. En vér getum glatað þessum
náðargjöfum algóðs Guðs. Sumir finna þær aftur, aðrir ekki-
Þessi náðargáfa, lotningin fyrir opinberun guðdómsins í náttúr-
unni, hversu dýrmæt er hún ekki. En hún er brothætt er úr
skírum kristalli, sem brotnað getur við minnsta högg.
Margt er sagt um nútímann og margt er skrifað. Sumir líta
hann og framtíðina bjartsýnisaugum, en aðrir rísa upp eins og
spámennirnir forðum daga og fordæma hvorttveggja, fullii'
vandlætingar. Orðugt er það að gera sér grein fyrir því, sem
liðið er; hvað þá að skilja það, sem fram fer. Framfarir nútím-
ans eru svo miklar og örar, að þær ætla að gleypa oss, þær ráða
oss, en ekki vér þeim. Er ég lít kringum mig, þá finnst mér ein-
kenni tímans vera hraði, hraði, vaxandi hraði. Það er ekki spá-