Kirkjuritið - 01.01.1947, Blaðsíða 80

74
Trú á bjargi byggð.
Jan.-Marz.
Svona liðu nú árin, þar til ég var orðin 22 ára, þá fór nú gleði-
sól mín að síga. Foreldrar mínir, Margrét Finnbogadóttir
og Einar Sigurðsson, áttu 5 drengi, 3 dóu ungir en 2 bráðefni-
legir menn komust upp. Seinna drukknuðu þeir sinn á hvoru
skipi, með mánaðar millibili. Og svo dó faðir minn næsta ár.
Það var enginn karlmaður á heimilinu, og við vorum í sveib.
Svo ég býst við, að ég hafi þá tekið of nærri mér með vinnu,
það hafa líka læknar sagt.
Það kom inn á heimili móður minnar ungur maður, Jón Gísla-
son, og hann stjórnaði með henni búinu í 2 ár. Móður minni
geðjaðist svo vel að þessumi. manni, að hún sagði oft, að sér þætti
eins vænt um hann eins og börnin sín. Ég trúlofaðist þessum
manni, og eftir þessi 2 ár tókum við að okkur búsforráð. En ég’
varð þá svo veik, að ég lá lengi, og hefi aldrei haft góða heilsu
síðan. Við bjuggum fimm á.r á Bryggjum, þar sem foreldrar mínir
voru allan sinn búskap. En vegna þess að ég var svo heilsulítil
og þoldi ekki sveitavinnu, fluttumst við að Stokkseyri árið 1901-
Þennan tíma, sem við vorum á Stokkseyri, misstum við 4 börn,
3 úr kíghósta. En eftir tæp 8 ár í hjónabandi varð ég fyrir þeirri
stóru sorg að missa þennan indæla eiginmann frá slæmum heim-
ilisástæðum. Eg heilsulítil, mamma að byrja níræðisaldurinn,
drengur 5 ára og stúlkubarn, sem fæddist 15 klukkustundum eftir
að faðir þeirra dó. Samt langaði mig til að halda áfram búskap,
og hafa elsku börnin mín hjá mér, því að þau voru sólargeislar
á lífsleið minni, og eru það enn í dag. Svo var það líka mamma
mín, sem vildi hvergi vera nema hjá mér.
Það fóru fljótt að minnka efnin mín, því að þó að systur mínar
tvær vildu reyna að hjálpa mér, voru þær báðar heilsulitlar og
gátu minna en þær höfðu vilja til. Mamma mín var oft búin að
segja, að hún vildi, að það kæmi ekki fyrir sig að þurfa að fá
hjálp af sveitinni. Þá var nú öðruvísi en nú, nú finnst mér allir,
sem geta, vera reiðubúnir til að hjálpa, ef einhver á bágt. Eitt
sinn segir mamma við mig: „Þetta dugir ekki, Hildur mín, þú
verður að fá eitthvað af sveitinni með mér til þess að þú eigir
eitthvað hægara“. En til þess að láta mömmu ekki sjá að mig tók
þetta sárt, sagði ég: „Og við höfum það áfram eins og vant er“.
En svo fann ég, að ég þurfti að komast út til að> hugsa um raun-
ir mínar. Mér fannst það svo erfitt að fara að biðja aðra að gefa
henni ef til vill síðustu bitana, úr því að hún var komin á
níræðisaldur.
Ég gekk út á Sand, og þar settist ég á stein og fór að hugsa
um raunir mínar. Mér fannst allt svo skuggalegt og sá engin ráð.