Kirkjuritið - 01.01.1947, Qupperneq 69

G3
Kirkjuritiö. Hvíldardagur — Drottinsdagur.
níannlega mælt. Þetta finna allir. En við þreytum kaipphlaup við
hraða tækninnar. Oss er lögð sú byrði á herðar að fylgjast með
dmanum. Hraðskreiðari farartæki, stórvirkari vélar, áfram, á-
fram, annars verðum vér útundan, — annars verðum vér undir
* fífsbaráttunni.. Þrælar erum vér. Barðir áfram þungum, blóð-
ugum svipuhöggum hraðans. Og lotningin fyrir opinberun guð-
dómsins i nátcúrunni, í minni eigin sál. — Hvað verður um
hana? Hún springur, er hraðinn knýr mig áfram, svo að tíminn
hvín um mig allan, alveg eins og kristallsglasið springur, er titr-
inkur fiðlustrengsins verður nógu ör, tónninn nógu hár. Svona
er bað. Lítið þér á þjóðlífið. Nútíminn gerir oss að klafabundn-
Uln þrælum. Allt á að skapa upp á nýtt. Hið gamla er fært fram
sem fórn á altari tímans og hraðans frammi fyrir hásæti fram-
faranna. En Guð er einhversstaðar á baksviðinu í leikhúsi lífsins,
bak við leiktjöldin, svo að lítið ber á. Hvað ætli nútímamaðurinn.
hraðaþrællinn, þurfi að hugsa um Guð? Nútímamaðurinn, sem
hlýfur háloftin og frumeindina jafn auðveldlega. Það er áreiðan-
legt, að Guð er orðinn mörgum manninum fjarstætt hugtak.
En hugtak, sem íklæðist holdi og verður lifandi við fæðingu og
dauða, sem eru hinir mestu atburðir lífsins. Þegar penísílínið
stoðar ekki, þegar kjarnorkusprengjan springur, hvað geiur mað-
Urinn þá? Þá kemst allt í sínar réttu skorður. Þá gildir aftur lög-
Inálið úr eðlisfræðinni: vegalengd er ekval tími sinnum hraði.
Þá eru hvorki tími né hraði stærðir, sem óreiknanlegar eru. Þá
standa þær í öfugu hlutfalli, eins og vera ber. Þegar hraðinn vex,
á tíminn að minnka og öfugt. En í mannlífi því, sem vér verð-
Uln „að fylgjast með“, þar standa tími og hraði í réttu hlutfalli
En afleiðingin af því er ruglingur á öllum lögmálum, því vega-
lengdin, sem farin er frá fæðingu til dauða, er sú sama og var,
en ekki lægri eins og hún ætti að vera. Nemum staðar, lítum út,
sjáum sveitina skarta sínum fagra haustskrúða. Leitum griða-
staðar, þar sem hraðinn brennir oss ekki. Njótum sunnudags-
hyrðarinnar. Hún er unaðsleg. Og hvers vegna? Hún kemur
aðeins sjöunda hvern dag. Þá losnar um viðjar hraðans. „Hvíld-
ardagurinn varð til mannsins vegna, og eigi maðurinn vegna
h' 'ldardagsins*1, segir Jesús. Sjaldan hefir annað úr Ritning-
Unn verið notað djarfar til að réttlæta það, sem ekki má vera.
1>að hefir oftast síðustu áratugina verið notað til niðurrifs frek-
ar en uppbyggiugar. Þetta er einn sá ritningarstaður, sem notaður
er beint og óbeint til að sýna yfirburði mannsins, sanna ráð hans
yfir öllu og þar með guðdómnum. Guð verður auðvitað að sitja
standa eins og hinn alvaldi maður skipar fyrir, því eðlilega
er alL orðið til vegna mannsins. Og hann ræður öllu.