Kirkjuritið - 01.01.1947, Blaðsíða 81

Kirkjuritið.
Trú á bjargi byggð.
75
En þá dettur mér í hug; hvað það sé ljótt af mér að vera að
kvíða, og vita að almáttugi vinurinn hefir lofað að vera faðir
föðurlausra og forsvar ekknanna, og ég stend upp með þá hugs-
an, að þó ég sjái engin ráð, þá hafi Guð ótal ráð. Og ég geng,
heim og ákveðin. Mamma mín komst á níræðisaldur og var
öjá mér, án þess að fá hjálp af sveitinni.
En nú kemur að því, sem ég ætlaði mér helzt að segja frá.
í Garðbæ á Eyrarbakka er stúlka, hún leigir þar smástofu, hún
'ar búin að taka til sín gamlan mann, sem hafði alið hana upp.
Hún ætlaði að launa honum uppeldið með því að annast hann í
ellinni. Þessi maður hét Jón Jakobsson. Ég vissi ekki til, að hann
ætti eigur, en uppeldisdóttir hans lofaði honum að eiga það, sem
hann fékk af ellistyrk. Það var nú ekki mikið í þá daga, nokkrar
krónur á ári, og svo ef hann skar tóbak og fékk aura fyrir það.
baginn eftir að ég gekk út á Sand og var að hugsa um raunir
mínar, vaknar þessi gamli maður um morguninn og segir: „Nú
ú Hildur í Unhól erfitt, því var hvíslað í eyrað á mér, þegar ég'
var að vakna, að ég ætti að senda henni aurana mína, því að ég
byrfti þeirra ekki með, það verður að gjöra þetta i dag.“ Gamla
manninum var þetta svo mikið áhugamál, að hann sendi mér 20
krónur. Þetta voru miklir peningar þá, því a,ð þá var allt svo
ödýrt.
En stuttum tíma eftir að hann sendi mér peningana, tekur Guð
hann til sín, svo að það var eins og honum var sagt, að hann þurfti
aldrei auranna sinna með.
Mér hefir oft dottið í hug þessi atburður, því að ég sá svo glöggt,
hvað Guð almáttugur sýndi mér mikinn föðurkærleika, þó að ég
væri þess alóverðug.
Svo bið ég þig, minn ástríki frelsari Jesús Kristur, að hjálpa
öllum, sem sorgin mæðir, og vertu verndari barnanna minna all-
ar stundir, bæði í lífi og dauða, og veittu okkur öllum þína bless-
u®u náð. Opnaðu þeirra augu, sem efast, svo að þeir sjái og skilji,
áður en það verður of seint, að þú ert hinn elskulegi, eingetni
s°uur Guðs.