Kirkjuritið - 01.04.1948, Síða 30

124
KIRKJURITIÐ
áttu, og hiklaus málsvari einstæðinga og nauðlíðandi.
Hann vildi hvers manns bón gera og vanda leysa.
Honum var andstyggð öll hálfvelgja og átti sannfæringu
í hverju máli. Flutti hann mál sitt af eldmóði og hrifn-
ingu, sem oft hlaut að skipa mönnum í tvo andstæða hópa,
enda var hann ákafamaður í lund og tilfinningaheitur. Það
gat því ekki farið hjá því, að hann fengi sterka andstæð-
inga, og verður hvorugum lagt það út til lasts. Mennirnir
eru nú einu sinni þannig gerðir að vera ekki allir steyptir
í sama móti. Getur þá engan heldur furðað á, að viðhorfin
til hinna ýmsu mála verði næsta ólík.
Hversu mikil tilviljún, sem virðist hafa valdið því, að
séra Árni réðist til að vera prestur Snæfellinga í Hnappa-
dalssýslu, gæti mörgum, sem þekkja, látið sér til hugar
koma, að hér lægju dýpri rök að. Skal þó ekki farið út
í að skýra það hér, en ég vildi aðeins benda á til hug-
leiðingar, að hér mun hahn e. t. v. hafa kynnzt þvi fólki,
sem honum var betur að skapi en hann gerir sér ljóst
sjálfur. Það fer að vísu ekkert leynt, að hann finnur sókn-
arbörnum sínum margt til foráttu, og kemur mér það
ekkert á óvart. Þó að hinu beri sizt að neita, að dómar
hans skyldu vera svo almennir, kom flatt upp á mig og
fleiri, og vík ég síðar að því. En það, sem ég vildi benda
á, er það, að hér kynntist hann fólki vel gefnu og frjáls-
mannlegu. Einurð þess til að gera hiklaust grein fyrir
skoðunum sínum, kemur honum nýstárlega fyrir sjónir,
en einkum þó, hversu djarfir þeir eru að etja kappi við
alla fyrirmenn, ef þeim býður svo við að horfa. Og þá
megum við heldur ekki gleyma dáleikum hans á hinu ör-
ugga lífsviðhorfi þeirra til guðdómsins og eilífðarmálanna,
sem heillaði hann svo, að hann náði sjálfur fótfestu í trú-
arlegum efnum.
En var það nú ekki einmitt þetta, sem jafnan hreif séra
Árna mest, er hann hitti mann að máli? Sjálfur var hann
einarður og djarfur, og yfirdrepsskapur var honum fjarst
skapi, og sagði því ófeiminn meiningu sína hverjum, sem