Kirkjuritið - 01.04.1953, Page 5

Krist, þig, sem kvölin slœr,
Krist, þig, sem kvölin slær
krossfestan enn í deyð,
biðja þín börnin kær:
burt taktu heimsins neyð.
Sárar en nokkurt sinn
sér allt, sem skyni’ er gætt,
hrópandi’ í himininn
hold þitt í sundur tætt.
Skilst þó ei skynjun manns
skelfingin ótalföld;
kveinstöfum hjarta hans
harðúðin byrgir köld.
Hrelldum til hjálpar vígð
hræðist hann gjörð og orð;
sjáandi sér ei drýgð
saklausra bræðra morð.
Virðir ei veg né ráð,
vísandi hver frá sér,
allt þar til ógnin bráð
yfir hann dynja fer.
Krist, þig, sem kvölin slær
krossnegldan svo í deyð,
biðja þín börnin kær:
burt taktu heimsins neyð.
Þorsteinn Váldimarsson.