Kirkjuritið - 01.04.1953, Qupperneq 18

84
KIRKJURITIÐ
það að auka tekjurnar. í klausturgarðinum voru gróðursett
aldintré og nytjajurtir, og þar var reist hænsnahús, býflugna-
bú og svínastía. Ölbruggun var hafin, og taldi Uúter það „bezta
öl í heimi“. Kýr voru keyptar í fjósið, endur, gæsir og dúfur.
Og Katrín keypti sér meira að segja einu sinni, þegar vel lá
á henni, páfugl til þess að vakka um í húsagarðinum og verða
prýði hans.
Það var stærðar bú, sem Katrín stóð fyrir. Hún var önnum
kafin frá því snemma á morgnana og þangað til seint á kvöldin.
„Morgunstjaman í Wittenberg," er Lúter nefndi svo, gekk
syngjandi um húsið, sagði fólkinu fyrir verkum og leit eftir
öllu frá matnum á borðinu og til fóðursins í jötunum. Stöku
sinnum lá henni við að kikna undir erfiðinu, og fyrir kom það,
að hún andvarpaði: „Ég verð að skipta mér í sjö parta, því
að ég verð að vera í einu á sjö stöðum og gegna sjö embætt-
um. Því að ég er: í 1. lagi komræktarkona. í 2. lagi brugg-
unarkona. I 3. lagi eldakona. í 4. lagi barnfóstra. I 5. lagi
garðyrkju og vínyrkjukona. í 6. lagi huggari og ölmusugjafi
allra beiningamanna í Wittenberg. Og í 7. lagi doktorskona,
sem á að vera samboðin maka sínum stórfrægum og fæða
fjölda gesta af 200 gyllinum á ári.“ Þá hafði Lúter til að svara
í spaugi: „Ég get kyrjað ennþá hærra helgisönginn. Ég verð
líka að skipta mér í sjö doktora. Ég verð að sýna umburðar-
lyndi páfanum, ofsamönnum, fíflunum og múginum. Ég verð
daglega að sýna stúdentunum umburðarlyndi, vinnufólkinu mik-
ið umburðarlyndi og alveg sérstakt umburðarlyndi Kötu nokk-
urri frá Bóra.“
En umburðarlyndið hefir ekki verið eingöngu á hans hlið-
Hún hefir ekki síður þurft að taka á því. Þegar ofsinn hljop
í Lúter, var erfitt við hann að fást. Þá gat enginn sefað hann
eins og hún. Þegar aftur lægði, grét hann stundum hljóðlega,
og hún huggaði hann eins og bam. Þegar veikindi og þunglynd1
steðjuðu að, gat hún ein manna friðað hann og glatt. Dag
nokkurn kom Lúter í þungbúnasta lagi heim frá háskólafyrir'
lestri. Katrín tók á móti honum í skrifstofudyrunum í svört-
um sorgarbúningi. Honum hnykkti mjög við og hann spurði-
„Hver er nú dáinn?“ „Góður Guð,“ svaraði hún. „Hann hlýtur að
vera dáinn, því að annars gæti Marteinn minn ekki verið svona
sorgbitinn.“ Þá brosti Lúter og sagði, að aldrei hefði nokkur