Kirkjuritið - 01.04.1953, Qupperneq 26

92
KIRKJURITIÐ
samverkamenn í þeim málum alla hans prestsskapartíð í
Reykholti. Fleiri koma þar við sögu, er ég minnist siðar.
Með komu sinni að Reykholti fann séra Guðmundur
strax, að hann var búinn að taka þar við kirkjuræknum
söfnuðum og kominn í samfélag við siðprúða og velmeg-
andi bændur. Líka skipti það miklu máli, að frændi hans
og embættisbróðir, síra Magnús Andrésson á Gilsbakka,
var ekki í meiri fjarlægð en það, að frá Reykholti að Gils-
bakka mátti ríða á fjórum klukkutímum. En slæmur farar-
tálmi var Hvítá á þeirri leið, sem bætt var þó úr fáum
árum síðar. Verð ég að geta þess hér síðar, hvernig sá
farartálmi var yfirunninn. Þeim frændum báðum var það
hinn mesti yndisauki að ríða í heimboð hvor til annars,
þar sem báðir höfðu á reiðum höndum bæði fróðleik og
skemmtilega glaðværð, vel í hóf stillta.
Engum manni, sem leit séra Guðmund í fyrsta sinni,
blandaðist hugur um það, að hann væri afburðamaður,
bæði að andlegu og líkamlegu atgjörvi. Hann var tígulegur
í látbragði og hreyfingum, flestum mönnum hærri og svar-
aði sér vel að gildleika, hispurslaus í fasi og að öllu hinn
djarfmannlegasti, bjartur á hár og hörundslit, ennið hátt
og svipmikið, augun hvöss og gáfuleg, og allur var hann
hinn höfðinglegasti. Við fyrstu sýn gætti meir röggsem-
innar í svip hans en mildinnar, sem hann var ríkur af 1
sínu innsta eðli. Flest var honum í augum uppi, svo fjöl-
hæfar voru gáfur hans. I kirkju var hann jafn virðulegur
fyrir altari og í ræðustól, þar sem hvert orð var svo vel
flutt, að það hlaut að vekja athygli þeirra, sem á hlýddu-
Alls staðar hafði hann mikið að segja, ekki síður þegar
kom til þeirra mála, sem á einhvern hátt snertu hamingJu
manna hér í lífi. Alls staðar höfðu orð hans og tillögui
svo mikið gildi, að við þeim var ekki ástæða að hagga-
Það var því að vonum, að hann væri kvaddur til að hafa
með höndum flest þau mál, sem á dagskrá voru, hvoxt
sem þau snertu hreppinn eða héraðið.
Engar sveitir í Borgarfirði áttu ráðsnjallari fulltrúa a