Kirkjuritið - 01.04.1953, Qupperneq 44

MAGNÚS
GUÐMUNDSSON:
Starf kirkjunnar
fyrir sjúka.
Þegar vér lesum frásagnir guðspjallanna um líf og starf
Drottins vors Jesú Krists, veitum vér því fljótt athygli, hve
annt hann lét sér um sjúka menn. Sögurnar um lækninga-
kraftaverk hans eru fjölmargar. Um hann og starf hans var
líka sagt: „Hann gekk um kring og græddi alla.“
Hann lét sér ekki nægja að hugsa sjálfur um þá sjúku. Hann
lagði lærisveinum sínum þá skyldu á herðar. í því sem öðru
áttu þeir að fara að dæmi hans. Þess vegna segir hann við
postula sína: „Læknið sjúka, vekið upp dauða, hreinsið líkþráa,
rekið út illa anda,“ o. s. frv. Og í dæmisögu hans um endur-
komu sína segir hann meðal annars, að konungurinn muni
ávarpa þá, sem eru honum til hægri hliðar: „Sjúkur var ég, og
þér vitjuðuð mín.“
Hvergi leggur hann þó þessa skyldu, að hugsa um hina
sjúku, jafn skýrt fyrir áheyrendur sína og í dæmisögunni uffl
miskunnsama Samverjann, er hann segir: „Far þú og gjör hið
sama.“
Fyrstu lærisveinar frelsarans vissu það og skildu vel,
hann hafði falið þeim að lækna og annast þá, er sjúkir voru.
í nafni Jesú framkvæma postular hans hvert lækningaundrið
öðru dásamlegra. — Hinn fyrsti kristni söfnuður tók að sér
að annast þá, er bágt áttu.
Líknarstarfið, sem hafið var í Jesú nafni í hinum fyrsta
kristna söfnuði, breiddist út meðal annarra kristinna safnaða.
Sérhver kristinn söfnuður, sem stofnaður hefir verið, hvar 1
heiminum sem er, hefir tekið líknarstarf á stefnuskrá sína-
Kirkja Krists hefir aldrei misst sjónar á hinu heilaga hlutverki,
þó að misjafnlega mikil áherzla hafi verið á það lögð, á mis-
munandi tímum, og meðal hinna ýmsu kirkjudeilda.