Kirkjuritið - 01.10.1954, Qupperneq 13

HELGISIÐIR
371
En hann snýr sér að söfnuðinum, frá altari, þegar hann
ávarpar söfnuðinn.
Af þessu stafar það, að prestur ávarpar söfnuðinn jafnan
með kveðju Guðs, þegar hann snýr sér fram. Hann kemur
frá augliti Guðs: Drottinn sé með yður, segir hann.
Af þessu leiðir, að mér finnst presturinn eigi að snúa
fram, meðan hann tónar: ,,Vér viljum biðja.“ Það er ávarp
til safnaðarins. Því næst snýr hann sér að altari og ber
fram bænina. Hún er ávarp til Guðs. Helgisiðabókin segir,
að presturinn tóni þessi orð, um leið og hann snýr sér að
altari, og getur farið vel á því.
í helgisiðabókinni eru fremur fáar leiðbeiningar um það,
hvernig prestur snýr sér fyrir altari, en í því litla, sem
Þar er, gætir ósamræmis við þessa reglu. Þar segir til
daamis, að presturinn snúi sér að söfnuðinum, meðan hann
flytur víxlsönginn.
Þetta virðist eðlilegt. En þá hefðu höfundarnir átt að
gasta þess, að sníða víxlsöngvana eftir því. Þetta er gert
að mestu leyti, en þó ekki ávallt. Þar koma fyrir ávörp,
sem beint er til Guðs. Ef ég væri prestur, myndi ég snúa
mér að altari, þegar ég tónaði þessi ávörp, og svo frá
altari aftur. En helgisiðabókin gerir ekki ráð fyrir því.
Við prestsvígslu minnir mig, að biskup snúi sér ekki fram
meðan hann tónar ,,Oremus“, en það ætti hann að gera. )
Söfnuðurinn.
Eins og Guðsþjónustunni er hagað hér í vorri kirkju, er
hlutverk safnaðarins eins einfalt og frekast er unnt. Þar
ætti ekki að vera nein hætta á glundroða.
Eiginlega er þar aðeins einn vandi á ferðum: Hvenær
á söfnuðurinn að standa upp í messunni.
Eins og kunnugt er, gilda um þetta mismunandi reglur.
1) Prestar ættu aö vanda framburð alveg sérstaklega í tónflutn-
ingi, en á því er misbrestur víða. Aldrei ætti til dæmis að heyrast:
..Ládum oss“, „tögum", eða þá „blessi ðig“ o. s. frv. Hér er ef til vill
ónógri tilsögn um að kenna.