Kirkjuritið - 01.10.1954, Side 26

384
KIRKJURITIÐ
því, sem sál þeirra þjáði og þjakaði. Sálarástandið verkaði á
bakteríu-sjúkdóminn.
Þetta, að sálarástand mannsins verki á heilbrigði líkamans,
hafa taugalæknarnir fyrst viðurkennt. Enda er raunin sú, að
það eru aðallega tauga- og geðsjúkdómalæknar, sem tekið hafa
þátt í félagsskap presta og lækna erlendis, þótt læknar, sem eru
sérfræðingar á öðrum sviðum læknisfræðinnar, séu sumstaðar
einnig með.
Prestunum ber skylda til að vinna að andlegri heilbrigði sókn-
arbarna sinna. Læknar, sem lækna eiga bæði líkama og sál,
meta nú þetta starf prestanna. Þeir meta það starf, sem unnið
er til þess að sálarlíf manna sé heilbrigt.
Þótt ég hafi sagt frá því áður, og síðast í erindi, sem ég flutú
í gærkvöldi á fundi í Kristilegu stúdentafélagi, langar mig samt
til að segja frá samtali, sem ég í sumar leið átti við dr. Fröys-
haug yfirlækni og aðalstjórnanda hælisins í Dikemark í Noregi,
þar sem prestur stofnunarinnar, C. Mamen, var viðstaddur.
Ég spurði hann að því, hver hann héldi að væri aðalorsök
hinnar algengu taugaveiklunar fólks nú á dögum. Aðalorsökina
taldi hann hinn mikla hraða, hvíldar- og kyrrðarleysi nútímans.
En svo sagði hann eitthvað á þessa leið: „Sálarfræðin, en þú
einkanlega sálgreiningin (psykoanalyse) hefir leitt það í ljós,
að það hefir ill og skaðvænleg áhrif á taugakerfi fólks að bæla
niður þá hæfileika sína og hvatir, sem sterkust áhrif hafa á
sálarlífið. Fjölmargir menn nú bæla einmitt niður sterkasta
hæfileika sálar sinnar, trúarþörfina. Því það er sannleikur, það
sem mestu andans menn fortíðarinnar sögðu, að sál mannsins
er óróleg, unz hún hvílist í Guði. Guð skapaði manninn með
þeim hæfileika, með því eðli, að sál hans finnur hina sönnu
hamingju aðeins með því að hvílast í skapara sínum. Það hefir
ægileg áhrif á allt sálarlífið, allt taugakerfið, að berjast gegn
sínu innsta eðli. Það hefnir sín ávallt að brjóta lög lífsins og
tilverunnar. Eins og rekja má marga líkamlega sjúkdóma til
þess að heilbrigðislögmálin eru rofin, eins má rekja andlega
sjúkdóma, taugasjúkdóma, til þess að brjóta hin andlegu heil-
brigðislögmál, en það gerir fólk, sem berst á móti trúarþra
sinni og trúarþörf“.
Þegar þessi yfirlæknir hafði sagt þetta og presturinn stað-
fest það, þá minntist ég þess, að hinu sama hélt Alfreð Gíslason,