Kirkjuritið - 01.10.1954, Blaðsíða 40

398
KIRKJURITIÐ
að þeirra væri svo skammt að bíða, sem raun bar vitni
um, en þegar honum á síðastliðnu vori varð ljóst, hvert
stefndi, tók hann þeim tíðindum með slíkri stillingu og
æðruleysi, að allir þeir, sem til þekktu, hlutu að fyllast
aðdáun. „Ég ber lotningu fyrir honum tengdaföður þín-
um,“ sagði einn af stéttarbræðrum okkar við mig í vor,
þegar við áttum tal saman um sjúkleika hans. Og sjálfur
sagði hann við mig í eitt síðasta skiptið, sem við töluðum
saman: „Það væri gaman, að fá að vera hjá ykkur nokk-
ur ár enn, — en hitt verður líka gaman, að hitta hana
önnu mína aftur.“ Trú hans var einlæg og sterk til hinztu
stundar.
Séra Eiríkur bar sterkan persónuleika og var um margt
sérstæður maður. Hið ytra var hann oft nokkuð hrjúfur,
en það var aðeins hjúpur, sem hann bjó sér, til þess að
geta dulið betur sínar heitu og viðkvæmu tilfinningar.
Það fundu þeir bezt, sem þekktu hann mest. Annars var
hann í daglegri umgengni glaðlyndur mjög og ræðinn, og
engum held ég að hafi leiðst í návist hans. Þar sem hann
var nálægur, var jafnan hressandi og frískt andrúmsloft.
Séra Eiríkur var ekki einn í þeirra hópi, sem loka bók-
unum um leið og sEólanámi er lokið. Hann las mikið, og
var sífellt að auka þekkingu sína allt lífið út í gegn. Enda
var hann víða heima, og sjaldan hygg ég, að hann hafi
hitt þá menn að máli, sem hann ekki gat rætt við um
þeirra eigin áhugamál.
Séra Eiríkur var, held ég, sá hreinlyndasti maður, sem
ég hefi kynnzt. Allur tvískinnungsháttur var honum mjög
fjarri skapi. Hann var óhræddur að taka ákveðna afstöðu
til þeirra mála, sem honum þótti einhverju skipta. Og
heldur stóð hann einn til þess að bera sannleikanum vitni
en láta það kyrrt liggja, sem hann vissi sannast og réttast.
— En sárast sveið honum ávallt, þegar hann sá rétt hins
fátæka og vanmátta bróður fyrir borð borinn af blindri
sjálfselsku og auðhyggju. Þar reyndi hann að spyrna á