Kirkjuritið - 01.10.1954, Blaðsíða 14

372
KIRKJURITIÐ
Til dæmis má nefna það, að í enskum kirkjum er staðið
upp, meðan sungið er, og annars ekki, að ég hygg.
Hér hefir frá ómunatíð gilt sú regla, að standa upp,
þegar farið er með pistil og guðspjall og lýst blessun. Ann-
ars ekki. Þetta skeður því fimm sinnum í venjulegri full-
kominni messugerð: 1. þegar guðspjall er flutt frá altari,
2. þegar pistill er fluttur, 3. þegar guðspjall er lesið af
prédikunarstóli, 4. þegar postullegri kveðju er lýst af stóli
og loks 5. þegar blessunarorð eru flutt í messulok.
Við þetta mætti standa, og allt annað veldur glundroða
og óróa í guðsþjónustunni.
Helgisiðabókin ríður þó hér á vaðið um glundroðann
og segir á ákveðnum stað í skírnarformálanum, (sem er
mjög sundurleitur og laus við ritúella tign): „Hér fer
bezt á því, að söfnuðurinn standi upp og setjist ekki fyrr
en eftir það, að presturinn hefir lesið blessunarorðin".
Hvers vegna? Söfnuðinum er þetta að minnsta kosti ekki
ljóst, því að nú er svo komið, að þegar skírt er í kirkju
stendur söfnuðurinn helzt næstum því allan tímann með-
an skírt er. Fólkið sprettur á fætur, þegar lesið er guð-
spjallið úr Mark. 10. Ef það stenzt þá raun, stendur það
upp fyrir guðspjallinu úr Matt. 28. Og ef það stenzt þá
eldraun, kemur trúarjátningin því á fætur. Og það setzt
ekki aftur fyrr en öllu er lokið, að meðtöldu ávarpi til
guðfeðgina.
Þessu hefir helgisiðabókin komið á stað með sinni frómu
ráðleggingu, sem vitanlega er alveg út í hött. Hvers vegna
á að standa upp meðan skírt er, frekar en t. d. meðan inn-
setningarorð eru tónuð og útdeiling fer fram. Það eru þó
í hugum fólksins vissulega helgustu og háleitustu stundir,
sem til eru í kirkju.
Og ef standa á upp fyrir trúarjátningunni, eins og sumir
telja sjálfsagt, hví þá ekki standa upp fyrir „Faðir vor“?
Er þessi bæn sjálfs frelsarans minna virði en mannlegt orð
trúar játningarinnar ?
Hér rekur sig eitt á annað, og eina samræmið er að