Kirkjuritið - 01.10.1954, Page 22

380
KIRKJURITIÐ
umönnunar. Því að tíminn flýgur, og þess er aðeins misjafnlega
skammt að bíða, að við missi umhyggju þeirra, sem nánustum
tengslum voru bundnir hinum látna, og verður þá oft minna
en skyldi um hirðu minnisvarðans, sem upprunalega var reistur
í kærleika. Þegar til lengdar lætur, mun einfaldur legsteinn
bezt þola tímans tönn og sízt óprýða það leiði, sem hann á að
gæta. Ég vildi óska Öræfingum þess, að þeir héldu kirkjugarð
sinn lengi eins stílhreinan og hann er nú. í honum hreykja
sér ekki einstakir minnisvarðar, en allur í heild virðist mér
hann látlaus og áhrifamikill minnisvarði kynslóðanna, sem
hér hafa borið beinin, feðra og mæðra þeirra, sem nú lifa, og
ætla sér að geyma þessa gömlu, islenzku kirkju, einnig til
minningar um liðna tíð. Þetta samræmi milli kirkju og kirkju-
garðs ber að varðveita og geyma þessa mynd í aldir fram
eða meðan okkur rennur blóðið til skyldunnar við forsögu
okkar sjálfra.
Ég vil svo nota þetta tækifæri til þess að þakka öllum þeim,
sem hlut hafa átt að því, að þessi kirkja er nú komin í þa®
lag, sem sjá má, og hve greiðlega það hefir gengið. Ég þakka
Öræfingum öllum, sem allir hafa verið boðnir og búnir að ljá
sitt lið, hver að sínu leyti. Öðrum mönnum fremur vil ég þó
nafngreina séra Eirík Helgason, prófast í Bjarnanesi, Pál al-
þingismann Þorsteinsson á Hnappavöllum og Sigurð Arason
á Fagurhólsmýri, formann sóknarnefndar. En einkum og sér
í lagi vil ég tjá alúðarþakkir þeim mönnum, sem lagt hafa
hina virku hönd á plóginn, sniðunum Jóni Stefánssyni í Skafta-
felli og Jóni Oddssyni í Malarási. Þeir nafnar, sem báðir eru
nafnkenndir snilldarsmiðir, hafa haft veg og vanda af endur-
byggingu kirkjunnar og leyst hann af hendi með sæmd. Geta
allir séð, með hvílíkri alúð frá öllu er gengið í kirkjunni. Ég
get sagt með sanni, að skipti mín við Öræfinga í kirkjubygg'
ingarmáli þessu hafa fært mér heim sanninn um, að enn lifa
í héraðinu hinar fornu dyggðir, sem það hefir verið lofað fyrir,
samvinnuþýðleikur og greiðasemi, svo og gott verklag og smíða-
kunnátta.
Sú er að lokum ósk mín, að þessi kirkja megi lengi standa
og verði í heiðri höfð af prestum og söfnuðum og gleðji jafn-
framt og fræði gangandi og gest, ein eftirskilin af hinum
mörgu guðshúsum, sem eitt sinn voru í Litlahéraði.