Kirkjuritið - 01.10.1964, Blaðsíða 61

Felix Ólafsson:
Kirkjan heima og lieiman
Synóduserindi í útvarpi 1964
Góðir hlustendur!
í ályktun, er gerð var á J)ingi Lútlierska lieimssambandsins í
Mineapolis 1957 segir m. a.: „Líf kirkjunnar er kristniboð.
Kirkjan er ekki til án kristniboðs og kristniboðið ekki beldur
án kirkjunnar. Hið dásamlega hlutverk, er Drottinn fyrirskip-
aði, boðun fagnaðarerindisins, varðar ekki aðeins takmarkaðan
bóp manna og er ekki bundið við ákveðið tímabil. Það varðar
kirkjuna í lieild og er í gildi unz bann (Drottinn) kemur aflur“.
Eg get um þessa yfirlýsingu bér vegna þess að hún er tákn-
ræn fyrir vora tíma. Nútíma-krisniboðshreyfingin er nálega
tveggja alda gömul. En lil skamms tíma var kristniboðið fyrst
og fremst áliugamál einstaklinga, og það var rekið af félögum
og frjálsum hreyfingum innan hinna ýmsu kirkna. Svo er að
vísu enn víðast hvar, en mjög hefur afstaða liinnar opinberu
kirkju breytzt á síðari árum.
Mikið er rætt um samband kirkju og kristniboðs bæði af
guðfraeðingum og kirkjuleiðtogum víða um lieim. Á flestuin
alþjóðlegum kirkjufundum er kristniboð mjög ofarlega á dag-
skrá. Og algengt er að heyra þar orð sem þessi: „Church is
Mission, kirkja er kristniboð“. — „Sá kirkjuleiðtogi, sem í dag
ætlaði sér að vera andvígur kristniboði, myndi einangra sjálf-
an sig“, skrifar blaðamaður einn, sem ritar um kirkjumál í er-
lent tímarit. Ýmsar erlendar guðfræðideildir og prestaskólar
bafa nú sérstaka kennara í kristniboðsfræðum. Og margir
fremslu leiðtogar kirkjunnar leggja á það megináherzlu, að