Kirkjuritið - 01.10.1964, Blaðsíða 85

KIRKJURITIÐ
419
kvöldiS tala'iH Steingrímur Benediktsson, skólastjóri og kirkjuþingsfulltrúi
frá Vestmannaeyjum, um efniS:: „Ótti vió Guð — ótti i'i<) menn.“ Hann
lagði út af Mt. 10.28. Ræðumaður sagði ótta mannsins eiga upptölc sín í
Pví, að hann hefur snúið baki við skapara sínum og lífsgjafa. Hann ótt-
afleiðinguna, dauðann eða það að verða utandyra, og felur sig fyrir
Quði nú sem fyrr. Þelta kemur fram í því, að hann neitar að horfasl í
augu viö sekt sína og hefur alls konar sjálfsafsakanir á reiðum höndum
*'I þess að draga úr alvörunni. En án Guðs á hann ekkert fast undir fót-
'Un, hann óltast því líka mennina, sem hann lifir með. Frá þeim ótta vill
Jesús hjarga okkur með orðum textans, sem eru viðvörun, en ekki ógnun.
Hjálpin er í því, að lögmálið loki munni okkar og verði typtari til Krists.
j’á sjáum við, hve ríka ástæðu við höfum til þess að óttast það að vera
an Guðs. Þá finnum við, hve ómissandi okkur er náð Guðs í Jesú Kristi.
Sá ótti er styrkur þeirra, sem eiga Jesúm að árnaðarmanni sínum. Fyrir
nonum hverfur allur annar ótti, shr. orð Jesú: „Hjarta yðar skelfist ekki,
trúið á Guð og trúið á mig.“
Sunnudagsmorgun, kl. 10 var Guðþjónusta. Séra Felix Ólafsson, Reykju-
vik, predikaði, en séra Kristján Búason, Ólafsfirði, aðstoðaði við altaris-
8°ngu. Predikunin var út af fiskidrættinum mikla. Lúk. 5. Lagði ræðu-
Uiaður sérstaka áherzlu á það, live mikilvægt og stórt það væri að hafa
Guð hjá sér í Jesú Kristi. Guðspjallið sýndi hvað í því fælist, að Guð
nefur tekið sér hústað á meðal okkar mannanna með náð sína og kraft.
Altarisgangan var í messunni og gengu nálægt 300 manns til altaris. —
kftir liádegi var samkoma undir yfirskriftinni: „Sjá, eg legg fyrir ySur
VeS lífsins og veg dauSans." RœSumenn voru þeir Baldvin Steindórsson,
rufvirkjamcistari, og Þórir GuSbergsson, kennari, báSir úr Reykjavík.
^aldvin lagði áherzlu á, að menn gerðu sér ljóst, hver það væri, sem væri
aÚ kalla, þcgar við heyrðum Jesúm segja: „Fylg þú mér.“ Það væri Guð.
Geví tollheimtumaður liefði staðið strax á fætur og fylgt Jesú veg lífsins,
saina ættum við að gera. Þórir lagði áherzlu á það að gegna kallinu slrax,
sérhverju verkefni væri ákveðinn tími og þegar Gnö kallaði til samfé-
lags eða starfs, þá væri tíminn lil þess, ekki síðar. — Ungmennakór KFUM
°£ K aSstoSaSi viS samkomurnar, en allar samverustundir mótsins ein-
kenndust af hróðurhug og almennri þátttöku í söngnum. Á milli notuðu
'nenn tækifærið til þess að lieilsa upp á gamla kunningja og endurnýja
'niáttutengsl. Þá munu ekki fáir liafa reikað um skóginn og minnst dýr-
jnaJtra stunda frá dvöl sinni á þessum stað á unglingsárunum, þar sem
nÚ talaði, og svarið við kallinu um þjónustu var endurnýjað.
kftir kaffi var samkoma, tileinkuS kristniboSi, bar hún yfirskriftina:
j * í,!f ySur ríkiS á hendur.“ RœSumaSur var Ólafur Ólafsson, kristni-
, n ‘l' Kn í sumar eru 50 ár síSan hann fékk köllun til þess aS vera kristni-
_ • 1 upphafi máls síns minntist hann þess, að fimmtíu ár væru liðin,
rá því, er hann hefði ungur verið staddur í Bæjarkirkju í Borgarfirði og
noinið kall Guðs til hans um að vera kristnihoði. Þcgar liann liorfði nú um