Kirkjuritið - 01.10.1964, Blaðsíða 66

400
KIRKJURITID
ur verið mótandi afl í þjófflífi voru um aldaraðir, og Guð gefi
að svo megi enn vera um ókomin ár. En þá verður kirkjan að
fá að vera það, sem liún var og er og ávallt verður eðli sínu
samkvæmt. Hún má ekki glata sérkennum sínum né hinum
einstæða boðskap, sem lienni var ætlað að flytja. Það er ekki
vort hlutverk — og engrar annarar þjóðar heldur að segja
kirkju Jesú Krists fyrir verkum. Vér eigum ekki að móta hana,
heldur þarf hún að fá að móta oss, hverja nýja kynslóð og
þjóðlíf vort allt. Hún hefur sínu sérstæða hlutverki að gegna.
Athyglisvert er í því sambandi að heyra, livað stjórnandi
kristnilioðsdeildar Alkirkjuráðsins, Lesslie Newbigin biskup,
liefur að segja. Kirkjan er fyrst og fremst hreyfing eða leið-
angur, segir hann, og ekki stofnun. Hún er leiðangur, sem Guð
liefur sent til mannkynsins í beinu áframhaldi af því, að hann
sendi Jesúm Krist í heiminn, sem hinn eina frelsara mann-
anna. „Eins og Faðirinn sendi mig, eins sendi ég líka yður“,
sagði Jesús, og Lesslie Newbigin vitnar oft í þau orð. Þessi leið-
angur — kirkjan — hefur aðeins einu hlutverki að gegna, því
að hann er sendur í þeim ákveðna tilgangi að boða mönnununi
sáluhjálp fyrir trú á Jesúm Krist.
Kirkjan heima og heiman er þessi leiðangur lærisveina Jesú
Krists að verki bæði þar, sem liann hefur numið staðar uni
stund og þar sem liann er að koma á nýjan stað, lil nýrrar
þjóðar, þar sem liann verður að byrja á því að slá upp tjöld-
um og koma sér fyrir. Ivirkjan er kölluð og útvalin af Föðurn-
um til þessa hlutverks, send af Syninum, leidd, varðveitt og
sameinuð af Hans anda. Hún er kirkjan liins þríeina Guðs, lýð-
ur Guðs, útvalin til að víðfrægja dáðir lians, sem kallaði hana
frá myrkrinu til síns undursamlega ljóss.
Allt kirkjulegt starf ber að skoða í þessu Ijósi, og hin brenn-
andi spurning verður á hverjum tíma sú, hvernig kirkjan geti
á sem beztan hátt gegnt hlutverki sínu. Hvernig getur ísl. kirkj-
an lialdið áfram að vera lifandi orka í ísí. þjóðlífi og smitandi
kraftur bæði heima fyrir og að heiman?
Fyrst og fremst með því að hún vaki yfir sérkennum sínum
og sínum einstæða arfi. Kirkjuleg starfsemi virðist nú vera aö
færast í aukana hjá oss, og golt er það. En gildi slíkrar starf-
semi fyrir kirkju og trúarlíf í landinu fer eftir því, hvernig