Kirkjuritið - 01.10.1964, Blaðsíða 28

362
KIItKJUItlTID
árlegs fundar sé nokkurn veginn fastur. Því lýsi ég sem minni
skoðun, sem ég mun inið'a við, meðan ég á um að fjalla.
Hitt efa ég ekki, að menn séu sammála um það, að verið liafi
ærnar ástæður til þess að víkja frá venjunni í fyrra, bæði um
stað og tíma, og þá ekki síður nú livað tímaim snertir. Hér er
nú framundan viðburður, sem er næsta einstæður í sögu kirkju
vorrar. Þegar það var af ráðið, að stjórn Lútherska Heimssam-
bandsins kæmi liingað, ásamt föstu starfsliði sambandsins, til
þess að lialda sinn fyrsta fund á yfirstandandi kjörtímabib,
þótti mér varla áborfsmál að færa synóduna í námunda við
þann atburð, þótt það væri síður en svo álitlegra fyrir sjálfan
mig, miðað við liagfellda niðurröðun á vinnufrekum verkefn-
um. Ég taldi sjálfsagt að unna prestum þess að njóta þeirra
þátta í sambandi við þetta þinghald, sem þeir geta liaft að-
gang að, og þótti þá sanngjarnt, að þeir mættu gera eina ferð
úr tveimur. Vil ég þá líka leggja álierzlu á, að menn bagnýti
sér þetta tækifæri eftir því sem föng eru á, neyti færis til þess
að sjá og lieyra þá merku forustumenn í kirkjunnar málum,
sem bingað eru væntanlegir víðsvegar að úr lieiminum og geri
sitt lil þess, liver um sig eftir getu, að gestir vorir megi mæta
íslenzkri alúð og komist í nokkra snertingu við kirkju þessa
lands.
Atbygli kirkjunnar manna í öðrum löndum liefur þegar
beinzt talsvert mikið að Islandi í sambandi við þetta þing og
mun gera það enn framar. Og gott er til þess að vita. Einangrun
vorri er lokið. Réttara sagt: Hún er ekki lengur örlög, sem ver
bljótum að bera, eins og áður lengstum í sögu vorri. Nú flæða
margvísleg ábrif yfir xir ýmsum áttum — önnur örlög, sem ekki
verður við spornað fremur en binum fyrri. Er óreynt enn og of
snemmt að spá neinu um jiað, bvernig menning þjóðarinnar
dafnar við jiessar nýju aðstæður og livort hún reynisl að sínu
leyti eins áttvís á lífsverðmæti og vaxtargjörn og áður, hvort
lienni búnast betur á Alviðru en í sínum gamla Forsæludal.
Allir vonum vér að svo verði. En vissulega er jiað koniið
undir jiví, bvernig íslenzk bugsun velur og vinzar úr þeim
álirifum, sem að streyma. Og liér finnur kirkjan til ábyrgðar
sinnar. Henni á íslenzk menning mest að þakka liingað til,
raunar allt að jiakka, Jiegar skyggnzt er til róta. Kirkjan leiddi