Kirkjuritið - 01.10.1964, Qupperneq 69

KIRKJURITIÐ
403
þátt í aðstoð Vesturlanda við þróunarlöndin. Ég tek fyllilega
"ndir það, en þá er ástæða til að minnast þess, sem íslenzkir
kristniboðar liafa þegar gert á því sviði í marga áratugi fyrir
bönd íslenzkrar kristni og kirkju.
Kirkja Jesú Krists er ein á jörð. Limir liennar eru allir þeir,
°g þeir einir, sem skírðir bafa verið í nafni bins þríeina Guðs
°g sem trúa á Jesúm ICrist, sem Drottinn og frelsara. Þessi
kirkja liefur fengið það hlutverk að fara út um allan heiminn
°g prédika gleðiboðskapinn. Og Guði séu þakkir, sem fer með
°ss í óslitiuni sigurför, þar sem vér rekum erindi Krists. Allt
veltiir á því að kristnir menn séu trúir þessu blutverki, vér í
binum gömlu kirkjum Vesturlanda, og hinar ungu kirkjur,
sem nú eru sem óðast að vakna til lífsins. Þess vegna vil ég
Ijúka máli mínu með orðum stjórnmálamannsins Tambunan.
Híuin er að tign 6. maður í Indónesíu, meðlimur lútbersku
kirkjunnar þar og virkur fulltrúi í Lútherska heimssamband-
mu. A alþjóðlegum kirkjufundi, sem lialdinn var í Madras á
Kidlandi í ársbyrjun 1956 til minningar um, að 250 ár voru þá
liðin frá uppbafi mótmælendakristniboðs þar í landi, mætti
heilbrigðismálaráðherra Indlands fyrir liönd ríkisstjórnarinn-
ar til þess að þakka kristniboðinu. Hann þakkaði innilega fyrir
þann mikla skerf, sem mótmælendakristniboðar liöfðu lagt að
mörkum í þágu líknar- og fræðslumála. Hann notaði um það
stor orð, og óskaði þess, að því starfi yrði lialdið áfram. En svo
Hiuk hann máli sínu með því að segja: „Það er aðeins eitt,
sem ég bið ykkur að gera ekki: Vinnið ekki menn fyrir trú
ykkar‘. — Að sjálfsögðu var þetta ömurleg kveðja í eyrum
allra viðstaddra, og enginn hvítur fulltrúi treystist til að svara
henni. En þá stóð Tambunan á fætur, djarfur og rólegur og
tmehi: „Ég stend bér einnig sem fulltrúi Asíu til þess að færa
þakkir. Og vér höfum mikið fyrir að þakka bæði í Indónesíu
°í? öllum hinum löndunum bér í Austurálfu. Kristniboðið Iief-
Ur með stórum fórnum hjálpað oss líkamlega og andlega. Það
befur verið drepið á það liér, að þetta starf muni vonandi tak-
markast í framtíðinni, og jafnvel verið nefnt, að það kunni að
verða erfitt fyrir livítu kristniboðana að fá að gera allt það
smn þeir kysu að gera fyrir oss. Ég veit ekki, bvort þetta er
u‘*t, en sé svo, þá hef ég orð að mæla við oss alla frá Asíu, sem