Kirkjuritið - 01.06.1967, Blaðsíða 55

KIRKJURITIÐ
293
sleppir ekki liendi af manni, eða lætur mann einan, eða svo ég
s®g! það umbúðalaust, liann snýr ekki við manni baki. En
sýnkt og beilagt þakka ég lionum ástúð hans. Þessi meistari,
sem sjálfur var „kunnugur þjáningunum“ er þess fær að hugga
°ss og styrkja í þrengingum vorum. Það liafa margir reynt. Ég
er einn þeirra.
Þegar yngsta systir mín andaðist 26 ára að aldri var ég
óliuggandi. Hún liafði verið mér náinn félagi eftir andlát
fiiður oklvar, glöð og þróttmikil. Hún veiktist skyndilega.
fám dögum síðar var liún liðið lík. Fyrir jarðarförina gekk
eK tnn í þorpskirkju til að geta vitbellt sorg minni í einveru.
^8 sat þar dauðhryggur í langan tíma. Svo fann ég — allt í einu
°8 an nokkurrar innbyrlunar — að liann var þarna, mér til
"Ppörvunar. Samfundurinn við liinn upprisna í þessari kirkju
hefur oft vakið í liuga mér minninguna um reynslu Maríu frá
^fagdölum í garðinum forðum. Ég vissi að endurlausnari minn
lifði og þess vegna lifði og systir mín. Og oft hef ég síðan
'ikið að þessari reynslu, þegar ég hef verið að reyna að
'll,gga aðra í svipuðum kringumstæðum.“ . ..
Gamlar lausavísur
Lífið gerist þungt og þreytt
þegar fer aiV elli.
Fleira er en funi heitt,
fleira sker en járnið beitt.
Flóvent Jónsson
Margt er það, sem mannatetrið Iieygir.
Enginn veit í annars barm,
eða þekkir dulinn harm.
Höf. ókunnur