Kirkjuritið - 01.06.1967, Blaðsíða 30

268
KIRKJUIiITIf)
sjón byggt upp Iiúsmæðraskóla á föðurleyfð sinni, sem hún
liefur svo smám saman reynt að byggja við eftir því sem þörfÍD
og fjármagnið liafa leyft.
Engum blandast liugur um að hér er byggt af vanefnum
eftir kröfu nútímans, en innan veggja befur verið unnið mikið
og gott starf í þágu kristni og húsmæðrafræðslu í landinu. —
Þau frækorn sem þar bafa verið sáð og á eftir að sá, eiga á11
efa eftir að bera ávöxt á óbornum kynslóðum. ■— Islenzku
kirkjunni var töluverður vandi á liöndum er frk. Ingibjörg
gaf kirkjunni skólann, en nú þegar ung forstöðukona sérstak-
lega menntuð til þess að taka að sér slíkan skóla, er að koina
að þessari stofnun, biðjum við góðan Guð þess, að kirkjan og
frk. Hólmfríður Pétursdóttir megi halda áfram hugsjónastarfi
frk. Ingibjargar og koma því til sigurs.
Það má ekki skilja orð mín svo að engin kristindómskennsla
fari fram í öðrum húsmæðraskólum. Sums staðar er kennd
sérstiik námsgrein sem lieitir kristin siðfræði, annars staðar er
þetta meira kennt í sambandi við uppeldisfræðina og bef eg
fundið það, þegar ég hef verið að fara yfir uppeldisfræði 11
vorin, í Kvennaskólanum á Blönduósi, að það eru alltaf nokkr-
ar stúlkur sem taka það fram að þær óska eftir því að guðs-
trúin verði leiðarljós barna þeirra.
Hinir liugsa það sjálfsagt, en koma sér ekki að því að segja
það. Það finnst mörgum trúmálin þeirra einkamál.
Og þá er komin röðin að þeim sem í gegnum aldir liafa stað-
ið við lilið manna sinna í þágu kirkju og kristni þessa lands,
og á ég þar við prestskonurnar.
En bvernig er það með prestskonurnar í dag, geta þær
fyllt út í þann virðingarsess sem prestskonur fyrr á tímuni
nutu? — Já, vissulega, en á allt annan liátt.
Nú er prestskonan ein af konunum, en ekki einu stigi ofm
eins og áður var. Maddömutitillinn er fallinn niður, en sú kona
sem síðast bar hann var maddama Lydía Knudsen kona sr.
Ólafs Magnússonar í Arnarbæli, en hún lézt árið 1952.
Eitt fyrsta skilyrði fyrir Iiverja þá ungu konu, sem giftist
presti, er að bún geri sér ljóst að bún þarf ekki síður að giftast
starfi manns síns en honum sjálfum, ef lijónabandið á að vera
farsælt. — Því annars skilur hún ekki, að maðurinn þarf niest
að vinna, þegar aðrir eiga frí, og ef langt er til kirkna og kon-