Kirkjuritið - 01.06.1967, Blaðsíða 60

ICIRKJURITIÐ
298
I fyrsta lagi má slá því föstu, að íslenzka þjóðin er hneigð
til guðstrúar yfirleitt, smbr. gjafir til Strandarkirkju, huD
lætur sér nær 95 prósent nægja með silt þjóðkirkjufyrirkonu*-
lag, ekki ])annig séð, að ekki mætti betur fara. Og þetta gihlir,
meðan íslenzka þjóðkirkjan sýnir það frjálslyndi, umburðar-
lyndi og víðsýni, sem hún liefur yfirleitt gjört, síðan um alda-
mót, að biblíurannsóknir og frjálslynd viðhorf svokallaðrar ny-
guðfræði losuðu um aldagömul viðhorf og löngu staðnaðan
iiugsunarhátt og starfsaðferðir.
Því miður liefur ofurlítið stefnt til afturlialds og tilgerðar
hin síðari ár bæði í kenningu og siðum og eru sumir óttaslegn-
ir, en fremur má telja allt slíkt liluta af því nýsköpunarvið-
Iiorfi og vakningu, sem hér er um að ræða en andlega fjötra
steinrunninna forma frá liðnum tímum.
Prófið allt, lialdið því, sem rétt er sagði postulinn forðum-
Hví þá ekki að prófa líka grallarasöng og pápiska eða eng-
elska viðhöfn til að vita, livað orkar bezt til fylgis við heilag1
málefni Drottins um frelsi og frið. Guðsríki er líkt þeinn
sem bæði ber fram nýtt og gamalt úr fjársjóði sínum, sagð>
Kristur sjálfur, og talar ]>ar einmitt af speki sinni um þöP'
fjölbreyttu starfsaðferðir og viðhorf, sem einkenna inundn
þá lífstrúarstefnu, sem hann kallaði „veginn, sannleikann °r
Iífið“.
Það er því sannarlega ekki að óttast þótt sitthvað af því sen>
reynt er sýnist gamalt. Ef eilthvað í því er fagurt og nær tökuin
á hjörtum og hugsun, þá er það sígilt og sjálfsagt. Hitt er sV°
jafnframt eins frekt og fáránlegt að tala um eitthvað sen1
hina sönnu, sígildu guðs]»jónustu og klassisku messu, sem utj
loka eigi allt annað. Ekkert slíkt hefur nokkurn tíma verið ti •
Messan, eða hvað má kalla kristilega guðsþjónustu, var niö*r
hundruð ár að myndast og mótast á ýmsa og marga vegu. "a
má raunar segja, að hver þjóð og liver deild kirkjunnar ha
sína siði, sín sérkenni og Kristur lögbauð ekkert messuform-
Það er einingin í margbreytninni, sem gott er að varðveitm
en eigi að þrælbinda og rígskorða fjölbrevtni starfsaðfei* *
og helgisiða, þeirrar fjölbreyttni, sem framvinda lífsins krefs*
á liverjum tíma, þá er einmitt mikil hætta á ferðum og sjónai
mið trúarhrokans auðsæ og nærri.
Kristur fyrirskipaði eða skipulagði aldrei neina messu, nema