Kirkjuritið - 01.06.1967, Blaðsíða 74

312 KIRKJURITIÐ
sig æ dýpra inn í þröngar lioliir sérfræða sinna, trúfræðinnar
og lítúrgíunnar og kannske fleiri ámóta guðfræðigreina, —" 1
stað þess að leggja alla sína orku í að breiða faðminn út ;l
móti heiminum, sem hún á að frelsa en er að farast.
Trúfræðin er samt háleit og nauðsynleg, segja menn. Ég
játa afdráttarlaust, að það ætti lmn að geta verið, ef reynsla11
sýndi ekki að sérfræðin, yfirleitt, kann sér aldrei til lengdar
hóf — og því síður sem liún er fjarlægari hinu lifaða lífi.
eru trúfræðin og trúarsetningalirokinn sem alla ábyrgð ber, að
kalla, á sundrung kristinnar kirkju — i deildir, sem til skanim8
tíma hafa jafnvel gefið liver aðra Djöflinum!
En nú er sá tími liðinn og tími hinnar ökumenísku viðleitn1
runnin upp, segið þið. Jú, víst er slíkt þakkarvert — og sanú
— er öll þessi svokallaða ökumeníska viðleitni stórvarhug3'
verð. Með henni er verið að reyna að setja öllum eða sein
allra flestum kirkjudeildum sameiginlegar reglur — og l,a
fyrst og fremst innan sömu kirkjudeildar, t. d. liinnar eva11
gelísk-lúthersku, víðsvegar um heiminn. Ég veit það vakir got*
fyrir forgöngumönnum hinnar ökumenísku kirkjuhreyfing111’
— en ég liehl þeir liafi ekki aðgætt sem skyldi að allar sa111
eiginlegar reglur, sem snerta persónulegt líf fjölda inan11^
liljóti að þvinga meiri eða minni, verulegan, hundraðsliluta
fólksins. Slíkar reglur í allra viðkvæmustu, -háleitustu
-óhandsamanlegustu viðhorfunum, trúmálunum, eru mjög
legar til að þvinga samvizkur og hjörtu fjölmargra einsta
linga. Það ætti því, að mínu áliti, að gera sem allraminnst a
því að setja slíkar reglur, sem verða því vandmeðfarnari se11
þær spenna yfir fleiri lönd, fleiri breiddargráður.
En þetta eru ekki beinlínis reglur, segja menn, er kra u
sé að farið verði eftir; það eru miklu fremur leiðbeiniUr1
að liafa til hliðsjónar. Jú, það gerir mikinn mun — ef 1111
reynist að lialda fast við þá afstöðu. En að skoðun minni eT^
litlar líkur til að slíkt reynist unnt — vegna kenning
reynslunnar um eðli sérfræðingavaldsins. Það lætur sér
litla-fingur til að byrja með, — en það reynist varla oft
frambúðar. .g
Kirkjan — sem félagsleg stofnun — á sér því miður
blasandi misfagra sögu, öðrum þræði, einkum að visu
löngu liðnum tímum. En því er verr, að ástæða er til að e
Á