Kirkjuritið - 01.06.1967, Blaðsíða 89

ICIRKJURITIÐ 327
,
1 lians til fullnustu. Þessi sorg er henni mikil auSsupp-
sPretta.
j, óttast liún mest, aS tíminn muni fjarlægja þau livort
tl> öSru. Hún á enga mynd af lionum, vera má aS svipur lians
"aist henni úr minni. Hún prófar þetta og sannreynir dag-
Sé ég liann, sé ég hann ljóslifandi? segir liún viS sjálfa
lega:
8ig.
Þegar vetrarvikurnar týna tölunni hver af annarri, kemur
!lenni þaS á óvart, aS hún skuli vera farin aS hlakka til vors-
ns5 til þess a|\ geta komiS honum iit úr líkhúsinu og búiS
'"n Þann í moldinni, svo aS liún geti gengiS aS gröfinni og
j. Un viS liann. Hann á aS livíla í vesturhlutanum; þar er
egurst. Og hún ætlar sér aS skreyta leiSiS meS rósum. Hún
jj ,ar ®ér líka aS planta þar limgerSi og koma þar upp bekk.
lni vill geta setiS þar lengi, lengi.
1 i " fólk verSur eflaust ákaflega forviSa! FólkiS, sem veit
! annaS en aS barniS liennar hvíli í ættargrafreitnum. En
(.j; ver^ur undrandi, þegar þaS sér liana skreyta þessa
"11,111 gröf, og sitja þar stundum saman! Hverju á lnin
' finna upp á til aS segja því?
Utldum liugsar hún, aS hún verSi aS fara aS á þennan hátt:
kj, Þu'a fyrst ag gtóru gröfinni og leggja þar gríSarstóran
'Uuvönd og sitja þar stundarkörn. SíSan hlýtur henni aS
S£la il0egur vandi aS laumast aS litlu gröfinni. Hann lætur
1 eilaust nægja þetta eina smáblóm, sem hún getur tekiS frá
'".nia honum.
þag-ia’ hann getur sjálfsagt látiS sér nægja þetta, ef liún getur
. sjálf. En þaS er einlivern veginn eins og hún komist ekki
Qilt samfélag viS liann meS þessum hætti.
jj 8 þá fær hann aS vita, aS liún blygSast sín fyrir hann.
|,. ll'n ^enist í skilning um, hvaS skömmin sveiS liana, þegar
vitn" k°m til sögunnar. Hún vill lilífa honum viS því aS
þaS. Hann skal vera í þeirri trú, aS liamingjan yfir því
eiSa liann, liafi yfirgnæft allt annaS.
víkur veturinn frá völdum. ÞaS er Ijóst, aS voriS er
Þoks
( 01ua. SnæbreiSan tekur aS hráSna og jörSin fer aS koma
'lei'a má aS enn HSi tvær eSa þrjár vikur áSur en klakinn
111 ni°hlinni, en þaS standa samt vonir til, aS hinir látnu