Kirkjuritið - 01.06.1967, Blaðsíða 86

KIRKJURITIÐ
324
Hún ætlar sér aö vera ró á svipinn ofi láta sem allt sé me®
felldu. Ef til vill leggja menn ]>á trúnað á það, sem hún kann
að segja til að skýra Iivernifi á þessu stendur.
Maðurinn fer líka til kirkjunnar. Hann liefur séð fyr11
öllu, hoðið til erfisins, pantað kistuna og ákveðið líkmennuia-
Nú er hann góður og ánægður, eftir að liafa fengið vilja sínuin
framgengt.
Það er sunnudagur og að lokinni guðsþjónustu raðar 1*k'
fylgdin sér fyrir utan þinghúsið. Líkmennirnir breiða livitn
burðardúkana yfir axlirnar, allir tignarmenn í Lerum erl1
með í fylgdinni og mikill hluti annarra kirkjugesta.
Meðan menn raða sér, kemur henni til hugar, að nú seU
|)eir að búa sig undir að fylgja afbrotamanni til aftökusta0'
arins.
En augun, sem þeir munu festa á henni, þegar þeir snua
aftur! Hún hafði komið í þeim hug, að húa þá undir þa^’
sem koma ætti, en ekki komið neinu orði út fyrir sínar varii’
Henni er ekki mögulegt að tala af neinni ró og skynsemi. Það
eina, sem hún gæti, væri að veina og kveina, svo hátt að þa^
heyrðist um allan kirkjustaðinn. Hún þorir ekki að bæra var'
irnar til þess að liátt æðisóp brjótist ekki út á milli þen'ra'
Klukknabringingin hefst í turninum og fólkið mjakast a^
stað. Og nú kemur það alll óviðbúið á staðinn. Hvers vegna
gat hún ekki talað? Hún verður að beita sig valdi, lil þeS®
að lirópa ekki upp, að þeir skidi ekki bera liinn látna ut 1
kirkjugarðinn. Eins og hinn dauði sé ekki einskisverður. HverS
vegna á hún að glatast, sakir þess, sem dáinn er? Þeir mega
leggja liinn dána hvar sem þeim þóknast, aðeins ekki í kirkjU'
garðinn. Það stendur óljóst fyrir henni, að hún skuli hrseða
þá frá grafarstæðinu. Það sé stórhættulegt! Hreinasta pesta’’
bæli! Þar hafi líka sést bjarnarspor. Hiin ætlar sér að hra’ða
fólkið eins og maður hræðir börn.
Hún veit ekki hvar gröf barnsins hefur verið tekin. H*111
hugsar sem svo, að hún fái að vita það í tæka tíð. Og þega’
líkfylgdin þokast inn í kirkjugarðinn skimar hún yfii' s,ia'
breiðuna til að koma einhvers staðar auga á nýtekna gröf. E”
hún sér enga slóð og enga gröfina. Framundan er ekkert anna
en ósnert mjallarbreiðan.
Og h'kfylgdin kemur að líkhúsinu. Allir, sem gela, þrengja?t