Kirkjuritið - 01.04.1972, Blaðsíða 26
íslenzka fjölskyldan í Konsó í stofu sinni ó gamlaórskvöldi 1971.
munandi háar, eftir því hvað embœtt-
ismaðurinn, sem um rœðir, hefur háa
tign.
— Þá er sem sagt engin goðgá
að tala um, að hjörtu manna þarna
suður frá séu ólík því, sem við eigum
að venjast hér í okkar þjóðfélagi -—
að þessu leyti?
— Að þessu leyti, já. Þau eru i
myrkri — ósköp einfaldlega. Menn
þar hafa ekki heldur fengið neina
siðfágun af því Ijósi, sem a.m.k.
einhvern tíma kynni að hafa skinið.
Skélahús úr fórnartrjám
— Nú töluðuð þið um, að varla
vœri hœgt að segja, að þetta fólk
vœri vansœlt eða það lifði í neyð
vegna kjara sinna.
— Ekki vegna efnislegra kjarö
sinna.
— En er hœgt að tala um andleg0
neyð?
— Já, það er alveg Ijóst. Hún
verður að vísu ekki fyrir gesti í sinn'
augljósustu og afskrœmislegostn
mynd, þegar hann umgengst kristinn
söfnuð. En þeir, sem starfa meðal
safnaðanna þarna suður frá, kynnast
henni svo sannarlega. — Það er
nokkuð kunnugt, að meðal Galla 1
Suður-Eþíópíu er varðveitt sögn urn
það, að þeir hafi einu sinni þekkt
Guð, en síðan missf samband vl
24