Kirkjuritið - 01.04.1972, Síða 62

sjór fróðleiks, menntunar og skemmt-
unar, hverjum þeim, er með honum
var.
Þakkarskuld ótti ég honum ógold-
na, sem margur annar. Ég geri mér
Ijóst, að hann hafði ó mig mikil
óhrif fyrr og síðar með predikun
sinni og framgöngu. Er ég fór sjólfur
að nema guðfrœði, urðu ófóar þcer
stundir, sem ég ótti með honum ó
skrifstofu hqns í KFUM. Hann varð
mér hinn bezti róðgjafi, og bœkur,
sem hann léði mér eða benti mér
ó, urðu að undirstöðum guðfrœði-
nóms míns. Er ég hafði lokið kandi-
datsprófi, hvatti hann mig öllum
mönnum fremur til frekara nóms og
brýndi mig til utanfarar.
Séra Magnús var of dulur maður
til þess, að ég kunni að segja fró
œvi hans, en starfsferill hans er fljót-
rakinn. Hann var róðinn fram-
kvœmdastjóri KFUM í Reykjavík til
aðstoðar séra Friðriki, að loknu nómi
sínu 1935. Árið 1945 vígðist hann
aðstoðarprestur til séra Þorsteins
Briem ó Akranesi, en tók aftur við
fyrra starfi sínu hjá KFUM rösku ári
síðar. Það hafði hann á hendi til
ársins 1961. Var hann þá þreyttu>r
mjög og heilsa hans biluð. Sama ar
gerðist hann þó sóknarprestur í ^r'
nesi á Ströndum. Síðast sat hann
sóknarprestur í Þykkvabœ í Rangar
vallaprófastsdœmi, hafði verið þ°r
sóknarprestur í tvö ár, unnið sér ást
og virðingu sem vœnta mátti, °9
kunnugt er mér, að reitur hans þ°r
var honum kœr.
Á föstudegi fyrir pálmasunnudað
s.l. var ég staddur í ReykjaV'
Nokkru fyrir hádegi frétti ég, að sera
Magnús hefði símað í Skálholt °9
síðan til Reykjavíkur að spyrja urT1
mig. Nokkru eftir hádegi tókst honarn
loks að hafa tal af mér. Hann haf J
hug á að komast á barnafund
Skálholti daginn nœsta. Sá dagur
kom ekki til hans í þessu lífi. Hann
andaðist í kirkju sinni að kvöldi þessa
sama föstudags.
Andlátsbœn sína hafði hann beði
/ / QÍ
árum saman, einkum, hygg eg<
hann var sjúkur og þreyttur af dinU
mikla starfi: — ,,í þína hönd fel
anda minn, þú munt frelsa rTI1^'
Drottinn, þú trúfasti Guð."
_ G.ÓI.O'-
Því að eins og regn og snjór fellur af himni ofan og hverfur eig'
þangað aftur fyrr en það hefir vökvað jörðina, gjört hana frjósama
og gróandi, og gefið sáðmanninum sœði og brauð þeim, er eta,
eins er því farið með mitt orð, það er útgengur af mínum munni:
það hverfur ekki aftur til mín við svo búið, eigi fyrr en það hefir
framkvœmt það, sem mér vel líkar, og komið því til vegar, er ég
fól því að framkvœma. Já, með gleði skuluð þér út fara, og í friSi
burt leiddir verða: fjöll og hálsar skulu hefja upp fagnaðarsöng
fyrir yður og öll tré merkurinnar klappa lof í lófa. (Jes. 55:10-12.)
60