Kirkjuritið - 01.04.1972, Qupperneq 94

sé ekki ófullkomin, hvernig sem hún
að öðru leyti er. Sá, er þetta ritar,
minnist þeirra áhrifa rœðu, sem flutt
var, ekki alls fyrir löngu, á meirihátt-
ar kirkjulegu móti, og œtlunin var
að rœða um hana. Enginn tók til
máls um predikun þessa. Enginn gat
hugsað sér, að um hana yrði rœtt.
Einhvern veginn var það svo, að öll
umrœða um hana hefði orðið yfir-
borðsleg. Áhrif hennar komu í veg
fyrir alla lýsingu á henni.
Það, sem hér er þó verið að gera
að umtalsefni, er það, að hin hefð-
bundna predikun í guðsþjónustunni
er ekki hin eina tegund predikunar.
Sé henni hafnað í meginatriðum sem
aflóga, þá er sá dómur yfirborðsleg-
ur. Það er nefnilega sennilegt, ef
ekki öruggt, að hátindi predikunar
verður aðeins náð frammi fyrir söfn-
uði, sem tilbiður og leitar í einlœgni.
Satt er það, að sjaldgœft er, að pred-
ikun nái slíkri fullkomnun. Þar eiga
báðir sök á, söMuðurinn og predik-
arinn, en við eigum að viðhalda
hinni hefðbundnu predikun kirkjunn-
ar, svo að möguleikar hinnar miklu
predikunar verði ekki að engu gerðir.
Alberf van Heuvel segir um þetta
atriði nokkuð, sem vert er að tilfœra
in extenso. Þegar hann hefir
lýst þeirri þörf, að ýta til hliðar hinni
vönduðu uppskrift að byggingu pred-
ikunar og reyna önnur form i til-
raunaskyni, þá ritar hann:
,,Loks höfum við, þegar við erum
farnir að undirbúa predikun okkar
sameiginlega nú á tímum, látið lönd
og leið hina mcelskuþrungnu og vel-
orðuðu predikun. En Guð vor hefir
geysilega kímnigáfu, og því er það,
að hann kallar stundum einhvern til
að hegða sér mjög ókirkjulega °9
verða einmana stórpredikari. Hann er
þó á engan hátt sá, sem við verðurn
að líkja eftir. Hann er einstceð gi°r
til kirkjunnar. Guð hefir leitt, e^'
svo fáa, slíka menn fram í BretlancH-
En á okkar tímum er e. t. v. enginn
slíkur sem Bandaríkjamaður, er ber
hið sögufrcega nafn Martin Luther
King. Við flytjum allir okkar fóltn
kenndu rceðustúfa, svo að hefðin fa'
haldizt, en hefðin býr hins vegar
þessum mönnum rœðupalla og pre
ikunarstóla. Það, sem við flytjum inn
an dyra, það hrópa þeir af húsþök
um. Þeir eru tákn hinnar takmarkn
lausu þolinmœði Guðs við okku'-
Þeir gefa þeirri þjónustu gildi, sern
okkur þykir svo ómöguleg".2
Predikun af þessu tagi er Iist.

er jafnsatt, þótt predikanir þessar sen
stuttar og einfaldleikinn sjálfur. Sh
listaverk eru búin þessum ein kennur^
í þessum predikunum er fullkom1
jafnvœgi, sem ekki tranar sér fraríl'
ef svo má að orði kveða, og vöndu
skáldleg framsetning, ásamt ncerfc6^
inni notkun fjársjóða tungunnar, °9
framsögn svo greinilega myndra5n'
að hún birtir það, sem að öðru'
kosti vœri erfitt að hrífast af,
tekur því hinn venjulega mann *
um tökum. Þessar predikanir tilbeV
hinum sígildu verkum predikun0^
stólsins. Þœr eru samstceður
Shakespeare og Bach í bókmenntu ^
og tónlist. í hugann koma nöfn, e^
og Chrysostomos, Agustinus ^
Hippo, John Donne, og Boyd .j
penter. Hið sígilda hentar þ° e ,|_
öllum aðstœðum. Ekki lesum við
92