Kirkjuritið - 01.04.1972, Síða 95

°n 1 lestinni né notum við Meissen-
eUk^'H V'^ morgunverðarborðið í
tr l-lsinu. En hið sígilda á sinn
H s Sta^' bess ve9na er bað sígilt.
I 1 s'gilda fylgir ekki hinni hverf-
^ndu tízku, sem líður hjá, heldur
lrt'r hið stöðuga innsœi í eðli bess,
sern er.
^afalítið er það svo, að þar, sem
l 'Sst°rfið hefir stöðuga rótfestu,
i r®rt°kmarkið leiðsögn í því, hvern-
and°^nU^Urinn ei®' a^ ^a Sem start"
' kristnir menn. Þetta er megin-
sern ^'nnar hefðbundnu predikunar,
prn\jiutt er í guðsþjónustunni. Þessa
pr^ ' Un er hœgt að nefna kennslu-
pr^ ' Un' enda þótt slíka nafngjöf á
'kan'1 Un me9' rn'sskili°. Þessar pred-
fr 'r eru auðsceilega tengdar sið-
'• Predikanir mega ekki snið-
9uðf 0 si^rœði- Siðfrœðileg efni gera
Kli^ ,rcEa'na lifandi fyrir almenningi.
hjn a dögum gcefjr tilhneigingar I
r^l^.' etðbundnu predikun til að af-
hQr)^ S'^trceð'' et ei<ki að sniðganga
pre ,. r°ðnum huga. Þjónustan í
Urp ' Unarst°lnum á 18. öld er nœst-
Á |gncistceða 20. aldar þjónustunnar.
leytj aici Var predikunin að mestu
k e r siðterðileg og flutti lítið af
að J 9 m a ■ Á 20. öld er þjónustan
hir, $^tu bur|din k e r y g m a , en
Hér erðilega leiðsögn mjög veik.
sPurn'f Sarnstceðu þörf. Siðferðilegar
terðai-n^ar Verður að taka til með-
hihlí i ' Preðikun, annars fcer
bess bo5sk=
apur
hinn
ekki rótfestu.
að bV*r Ur b° umfram allt að gœta,
san,fa a. nað Guðs, sem fœst fyrir
hinni V'^ ^rist' því að þar er
rperkj^'L erðiie0u kröfu svarað. Þetta
P°ð, ag \ Q||rj predikun verð-
ur að vera kennsla og í allri kennslu
predikun, boðun.
Til viðbótar því, sem hér var sagt
um samstœðu, heild, skal hér lögð á-
herzla á, hvernig siðferðilegan vanda
megi e k k i meðhöndla í predikun-
arstól. Mjög sjaldan er það rétt fyrir
predikara að gefa sérstakar eða ná-
kvœmar leiðbeiningar úr predikunar-
stóli um það, hvernig kristinn maður
skuli hegða sér. Slíkar leiðbeiningar
eiga þó rétt á sér, þegar öll kirkjan
er ofsótt af ríkisvaldinu, þá eiga við
leiðbeiningar um viðnám og hvernig
viðnám skuli veitt. Almennt séð er
þó rangt af predikaranum að gefa
nákvœmar leiðbeiningar í siðferði-
legum efnum. Það vœri t. d. rangt af
predikara að gefa leiðbeiningar í
lœknisfrœðilegum efnum, því að
hann er ekki kunnugur þar nógu
mörgum hnútum. Einnig er rangt að
gefa nákvœmar leiðbeiningar í per-
sónulegum efnum, svo sem hjúskap-
arefnum, því að hann þekkir ekki
hinar sérstöku aðstceður og sérhver
slíkur vandi er sérstceður, er bundinn
einstökum tilfeílum. Hlutverk predik-
arans er að setja fram g r u n d -
vallarreglur (principles)
siðferðilegrar hegðunar, svo sem
segja mœtti um Fjallrœðuna. Predik-
arinn á að boða það, sem kristinn
maður á að gera I hverju atviki með
kœrleikskröfuna að viðmiðun. Hann
á að setja fram dœmi um það, hvern-
ig þessar grundvallarreglur hafa
reynst í sérstökum atvikum, Þess kon-
ar dœmi eru vel fallin til þess að
verða sem opinberun fyrir áheyrand-
ann, svo að hann getur þá greint
hvernig hann skuli bregðast við eig-
93