Kirkjuritið - 01.04.1972, Qupperneq 97

Ir|ni og er tilreiddur til að heyra nokk-
L orð frá Guði úr Biblíunni, sem
e'nast að hans eigin stöðu í lífinu.
skýrandi predikun er boðun. Það
œtíð haft í huga. Hún leyfir
^ngan yfirborðshátt í því að ná
0 Urn á athygli fólksins. Biblían bíð-
ram efni, sem er mjög Ijóst, hnit-
J11' QS, þungað og bíður útskýringar
^exP°sition). Sé gœtt þ eirrar kunn-
,U' sern nauðsynleg er, þá tekur
^Un ^anginn huga hins venjulega á-
eVranda, sem hugsar í myndum.
v |09 fair miklir predikarar hafa ekki
la kunnáttusamir í þessari list.
Jundvallaratriðið er djúp tiltœk og
f ei9ianleg þekking á Biblíunni, sem
Sé k s^rri re9iu túlkunarinnar.
^ Petta ekki fyrir hendi, mun hin
Vrandi predikun (og raunar öll pred-
^ Un) Verða máttlaus.3 Auk þessa er
v nn| sicýrandi predikun svo farið, að
'ð (authority) er ekki bundið við
nn/ sem í stólnum er „þrem álnum
ar andmœlum". Það, sem hinn skýr-
Predikari er að gera, er að setja
þetf Vaid, sem hann sjálfur lýtur.
a er sú tegund, sem hentar þessari
öld
' ,sem er tortryggin gagnvart öllu
($u '• S6rn Þróngvað er upp á menn
auth3'C'°US QS is aii imposed
Up °r,ity)- Biblían þröngvar sér ekki
h„ a neinn. Við höfðum ekki til
■ennar * l
öátt -a Pann villandi og einfalda
kir^. "^'álían segir". Biblían er vald
ins iUnnar, predikarans og safnaðar-
erurr^6111 tiii:>iáur' vegna þess að við
ViðtökeinhU9a ' veita áenni
HqI * sem beztu og fremstu heim-
er segir okkur, hver trú okkar sé.
Hi
nefn^S^yrancii predikun hefir verið
Predikun par exellence.
Hún lagar sig að öllum tímum og öll-
um tegundum áheyrenda, og hún er
vel fallin til hjálpar hinni hefðbundnu
predikun. Hún leiðir einnig á eðlileg-
an hátt til samrœðu í hópi (discussion
group). Hin skýrandi predikun á fram-
tíð fyrir sér og sá predikunarstóll,
þar sem hún er flutt.
3. Hugleiðing
(Tlie devotional sermon)
Hugleiðingin hœfir fyrst og fremst
litlum hópi kristinna manna, sem
saman er kominn til íhugunar (devo-
tional exercise), t. d. í tengslum við
neyzlu heilags altarissakramentis.
Hugleiðingin miðar oft við hina ýmsu
þœtti kristins lífs, svo sem auðmýkt,
kjark, sjálfsfórn, svo að eitthvað sé
nefnt af efnum hennar. Hugleiðingin
á oft mikla dýpt í áér fólgna. Hug-
leiðingar í endurhœfingarhópi (re-
treat) hafa oft verið djúpsœjar um
trúarefni. Hugleiðing, flutt af meistara
í trúarlegu innsœi og lífi, er fœr um
að veita þeim, sem á hlýða, slíka
þekkingu á Guði og sjálfum þeim,
að önnur betri þekking verður ekki
veitt né aðrar rœðuaðferðir fremri.
Allt of oft er þó hugleiðingin grunn-
fœr og hún ofnotuð. Nokkrar hugs-
anir um andlegt líf spyrtar saman
og síðan bornar fram í orðum geta
ekki haft mikil áhrif. Sé nœring hins
kristna samfélags ekki önnur en þetta,
jafnvel þótt þessar hugsanir séu
tengdar pistli eða guðspjalli sunnu-
dagsins, þá eru veikburðir þessa sam-
félags óhjákvœmilegir.4 Hugleiðingin
verður að vera afsprengi tilbeiðslu
og helgunar, einlœgrar, djúprar og
95
L