Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 7

gjaldþrota. Útlendingar voru á bezta vegi með að eignast
allt, sem i landinu er. Það þurfti lieila lieimsstyrjöld, til að
bjarga þjóðinni frá því að lenda með öllu sínn undir hamri
útlendra uppboðshaldara. Því ekki var um að lala, að stjórn-
málamennirnir og stéttarleiðtogarnir létu svo litið að taka
höndum saman þjóðinni til bjargar. Þeir gerðu það að vísu,
þegar hvorttveggja vofði alveg vfir: ríkisgjaldþrotið og
heimsslyrjöldin, — en með hvilíkum „beilindum“ bera blöð
þeirra lieztan vott um — kynslóð vorri til ævarandi smánar.
Enda fór jiað að líkindum, að „þjóðstjórn“ jieirra grotnaði
sundur af þeirra eigin smásálarskap, „flokkshagsmuna“-
sjónarmiðum og óheilindum. í dag getur liver flokkur fyrir
sig gefið sinni eigin dáleiddu björð jiá skýringu ó öllu þessu,
er hún lætur sér nægja: „Ég fékk ekki að ráða. Hinir fóru
sínu fram.“ En sagan mun undrast mátt múgsefjunarinnar
og dávaldarnir munu fá sinn dóm. Og þeir þurfa ekki að
ætla, að dómurinn ónáði jiá ekki, því að þá verði þeir danðir
og komnir undir græna torfu -— svo sannarlega sem réttlæti
er, jn'átl fvrir allt, uppistaða tilverunnar.
II. — eða hvað?!
AÐ ER HÆGAST að heimta og áfella, munu margir
mæla. Kom jiú sjálfur, er heimtar og áfellir, fram með
hagnýtar tillögur. — Það er ekki nema sanngjarnt að ætlast
til, að óbreyttur alnienningur komi fram með uppástungur
til athugunar í þjóðmálaviðhorfum og jxí allra helzt, þegar
flokkarnir hafa svo að segja girt fyrir, að þeir geti komið
Ser saman, hvað sem við liggur, með skefjalausum stórmæl-
l>m sínum liver í annars garð. í öðru orðinu þvkjast þeir
hta á það sem lífsnauðsyn og þegnskaparskvldu, að með
flokkunum takist samslarf. í liinu orðinu lýsa þeir hver
öðrum þannig, að jiað ætti bæði að vera jijóðarvoði, að and-
stöðuflokkur kæmi nálægt landstjórninni, og mannskemm-
arnli fyrir sjálfa þá að bafa nokkur mök við bann. Þannig
ræðast þrælar við. Hér skal ekki revnt að rekja, livað því veld-
Ur, að íslenzkir stjórnmálamenn ræðast þannig við á örlaga-
árinu 1912, en á hitt skal minnt, að tekið er fram í Sturl-
JÖRD 197