Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 22

breytt og hann óttaðist. Stoltir Kínverjar, eins og faðir hans,
virtust enn geta húið við japanska yfirstjórn, sem auðvitað
yrði aldrei nema um stundarsakir. Það var óhugsandi, að
Japanar héldu áfram að ráða lögum og lofum í Kína. Þess
vegna var hann kominn lieim, þó að liann hefði aðeins tekið
meislarapróf. Faðir iians iiafði reynt að telja hann á það,
og raunar skij)að honum, að vera að minnsta kosti
tvö ár í viðhót erlendis og lengur, ef unnt væri, til þess
að afla sér hagnýlrar reynslu í grein sinni, námuverkfræð-
inni.
„Kina þarfnast liámenntaðra manna,“ hafði faðir lians
skrifað.
En lýsingar amerisku hlaðanna á aðförum japanskra her-
juanna heima í ættlandi Martins hleyptu ólgu i blóð lians
svo, að hann eirði ekki ó námshekknum.
„Ég verð að koma lieim og vinna nú það, sem ég get gert
gegn óvinunum,“ skrifaði liann föður sínum. Og án þess að
bíða eftir svari, tók liann dvalarkostnaðinn fyrir næsta náins-
tímal)ilið út úr hankanum og keypti sér farseðil til Ivína.
Hann hjóst við vfirheyrzlum og erfiðleikum, er hann kæmi
á höfnina, en jafnskjótt og hann nefndi nafn föður sí'ns, var
liann laus úr öllum vanda og spurningarnar hættu.
„Áreita Japanar þig á götunni?“ spui'ði hann systur sína.
Það kom aftur óljóst fát á hana, áður en hún svaraði:
„Stundum — nei, ekki ef þeir vita hver ég er.“ Það leið
skuggi yfir svip hennar. „En ég hata þá!“ sagði hún lágmælt.
„Ég forðast þá eins og ég get!“
„Auðvitað,“ játti hann. Hann vildi feginn forðast þá lika
og hann mælti ekki orð af vörum, á meðan bifreiðarstjór-
inn ók liægt eftir þröngum, krókóttum stígum, en ekki eftii'
hinum hreiðu aðalgötum horgarinnar.
Þegar hifreiðin staðnæmdist að lokum fyrir framan hliðið
á liúsi föður lians, fékk liann kökk í hálsinn. Loksins var
hann þá kominn heim!
„Hér er alll með sömu ummerkjum,“ sagði hann og virti
fyrir sér umhverfið.
Það var óbreylt hreiða tréhliðið var fagurrautt og yfir
212 jönn