Jörð - 01.09.1942, Blaðsíða 24

hvað mikilvægt. Eu hún gerði það ekki. Hún snerti liönd
hans lauslega.
„Það er gaman, að þú skulir vera kominn lieim aftur,“
sagði hún aðeins og fór frá honum. _
Herbergið hans var óbreytt frá því, að hann fór að heim-
an. Breiður gluggi með pappírsrimlum fvrir snéri út að
búsagarði, sem lá undir hann einan. Bambusreyrinn og
barrtrén voru þau sömu og fyrr. Bambusinn þaut upp á einu
ári, en furan og grenið breyttu ekki uin svip á sjö árum. Þau
höfðu staðið í tvær aldir.
„Japan og Kina!“ hugsaði hann með sér og var ánægður
með samlíkinguna.----------
Dyrnar opnuðust og Ling Ma kom inn. Andlit hénnar
Ijómaði af ástúð og umhyggju.
„Nú átt þú ekki að snerta á neinu, lijarlað mitt. Ég slcal
taka upp fötin þín og leggja þau saman.“
,Útlend föt eru látin hanga, þau eru ekki brotin saman,
I.ing Ma.“
„Sýndu mér einu sinni, hvernig þú ferð að, og ég slcal síð-
an ganga frá hinum,“ sagði hún. ,'Þú þarft að hvíla þig, sofa
og borða, og leika þér eftir öll þessi löngu námsár. Þú ert of
magur.“ IJún gekk til bans og horfði rannsakandi framan í
liann. „Þú fékkst þér víst ekki lillenda konu?“
Martin hló að henni: „Nei, ég á enga konu!“ Hún kinkaði
kolli hin ánægðasta: „Við skulum sjá um það! Ég ætla sjálf
að tala við föður þinn.“
Marlin fékk sér sæti i útlenda liægindastólnum sínum.
„Ég hef ekki liitt föður minn ennþá,“ sagði liann.
„Hann á mjög annrikt —■ fjarska annríkt —,“ sagði Ling
Ma og laut yfir eina ferðakistuna. Martin sá ekkert annað en
l)reiðan baksvipinn.
„Ég vissi ekki, að pabbi ætli nokkurn tíman annríkt,“
sagði hann. Hann gat talað við Ling Ma um hluti, sem liann
minntist ekki á við neinn annan.
Nú heyrðist rödd bennar upp úr ferðakislunni: „Hann
hefur nóg um að hugsa nú á tímabili.“
Allt í einu skaut hugsun upp í lieila lians. Hann reyndi að
214 JÖRD