Jörð - 01.09.1942, Side 26

AÐ var mjög liljótt í liúsinu. Árum saman hafði hann
ekki þekkt aðra eins kyrrð. New York var liávær, og
það var hafið einnig ó sinn hátt. En hér ríkti aldanna kvrrð.
Hann fann hin máttugu og verndandi áhrif hennar umlykja
sig. Hvernig gátu óvinirnir bugað svo voldugt, þögult og
fornt riki?
„Þeim ferst iikt og svöhun, sem ráðast á snævi þakinn
fjallstind,“ hugsaði hann stoltur. Honum lil mikillar undr-
unar var dyrunum nú hrundið upp og faðir hans gekk inn
í herbergið.
„Faðir minn,“ hrópaði hann glaður.
„Sonur minn,“ svaraði liinn og gekk lil Martins, greip
báðar hcndur hans og horfði í andlit honum.
Þegar Martin mætti þessu einlæga, spyrjandi augnaráði,
greip hann skyndileg feimni. Hvaða liltæki var þetta, að fað-
ir hans kom sjálfur til herbergis hans? Það var ólíkt hinum
stranga manni, sem hann mundi eftir, að ganga þannig á
snið við gamlar venjur. Hann hafði verið reiðubúinn að
ganga á fund föðnr síns, þegar kallið kæmi, standa, á með-
an faðir hans sat, og' svara aðeins, er yrt væri á hann. En
nú stóðu þeir andspænis hvor öðrum og svipur hins aldraða
manns lýsti nærri óþægilegri ákefð. Hann hafði elzt mikið.
Martin hörfaði undan. Faðir hans losaði jafnskjótt hand-
takið og svipurinn hvarf.
„Hvernig líður þér?“ spurði hann.
„Ágætlega,“ svaraði Martin og flýtti sér að halda áfrani:
„Ég vona, að þú sért ekki reiður við mig, þótt ég óhlýðnaðist
þér, faðir minn. Mér fannst ég verða að koma heim núna
—af tveim ástæðum. I fyrsta lagi vildi ég leggja minn lilut
til landvarnarstarfsins og í öðru lagi skammaðist ég mín
fyrir að dvelja í allsnægtum erlendis við skólanám, á með-
an að hörmungarnar dynja á þjóð minni.“
Faðir hans stóð og virti hann fyrir sér. „Ég er ekki reið-
ur,“ svaraði hann, „enda stoðaði það lílið; þessi kynslóð
fer sínu fram!“
„Nei, segðu það ekki, faðir minn,“ hrópáði Martin. „Mér
finnst ])á, að þú munir vera mér reiður!“
21 fi
jöni>