Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 43

ið yinnur og unun á að horfa. Slik vinnubrögð liafa vafa-
laust mikla uppeldisþýðingu, skapa manninum vndi við
starfssvið sitt og bera volt um verkmenning á háu stigi.
Ymsir munu vilja lialda því fram, að þessi listrænu vinnu-
brögð sóu óviðeigandi og óþarfa nostur, sem enga hagnýta
þýðingu hafi, þegar um venjulega vinnu só að ræða og að
venjuleg vinna og list eigi enga samleið. Ég held sem sagt„
að þetta só ekki rótt ályktað. Einhver vitur maður hefur sagt„
að list sé 1% innblástur en 99% vinna, og má af því marka,
að vinna og list eru ekki eins f jærskvld hugtök og ætla mætti
i fljótu bragði. Við getum ekki öll verið listamenn í þess orðs
venjulegu merkingu, en öll eigum við þó sennilega örlítið
af innblæstri listamannsins, örlítinn neista; of lítinn til þess
að skapa viðurkennd listaverk, en nægilega stóran. til þess
að setja listrænan blæ á okkar daglegu störf, sjálfum okkur
og öðrum til ánægju — en ánægja er jarðvegur, sem margt
gott og hagnýtt þrífst í.
jVT É SKULUM VIÐ að lokum draga saman meginefni þessa
máls. Verkmenning er ofin úr tveimur meginþáttum, er
verka livor á annan og styðja hvor annan. Annar þeirra er
kunnáttan, sem er í því fólgin að beita réttum vinnuaðferð-
um með nægilegri leikni; á þessu velta afköstin, og það er
þessi þáttur, sem veit að þeim, sem eiga að meta störf okkar.
Mörg dagleg störf eru í raun og veru það vandlærð, að þess-
vegna mættu þau skipa sess með vandasömusíu andlegum
viðfangsefnum; ef þau gera það ekki, er það skortur á verk-
^nenning — skortur á tilhlýðilegri virðingu fyrir vinnunni.
Hinn þáttur verkmenningarinnar er vinnugleðin, en hún
*er eftir þeim búningi vísinda, íþrótta og lista, sem við gef-
um vinnunni. Það er þessi þáttur, sem fyrst og fremst snýr
að okkur sjálfum, og á afstöðu okkar til þessa þáttar verk-
tt’enningarinnar veltur það, hvort við lítum á vinnuna sem
laun syndarinnar eða náðargjöf Iífsins.
Hobert L. Stevenson hefur sagt: „Geri siðferði þitt þig geð-
e*ðan, þá er eitthvað bogið við það.“
Jörd
233