Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 45

baunafötu með saltkjötsbitum í; en nú var tekið að sigla;
sauð á keipum og dreif yfir bátinn að framan, en við liugs-
uðum um það eilt að sigla skektunni það hún þoldi. Þegar
seglið var fellt og róið upp í eyna, veittum við því eftirtekt,
að allur austurinn var heiðgulur, enda var nú ekkert eftir í
baunafötunni nema ketbitarnir og lítil súpuiögg. Ráðsmað-
urinn var malmaður mikill og gaf okkur af tilfinningu vel
valda áminningu, en bætti svo við: „Það er ekki vert að klaga
strákbjánana fyrir þetta; við skulum horða kjötbitana, en
baunalöggina vil ég hafa sjálfur.“
Heyið var þurrkað á túninu heima; bundið í sátur í eyjun-
um. (eða bagga, sem kallað er annars staðar á landinu) og
borið á skip og af skipi.
1~'\ Á VÍK ég að veiðiskapnum.
A Á vorin i aprílmánuði voru rauðmaganetin lögð, en við
þá veiði var það einkennilegt hjá okkur, að ekkert var farið
uftir þvi, hvar rauðmaginn var meslur, heldur liinu, livar
í’eðarfuglinn var minnstur, því að það þótti óskaplegt, ef
œðarfugl kom í net.
Þá var vorselurinn. Hann var veiddur í net, sem líktust
niest rauðmaganetum. Voru öll net riðin og bætt heima á
vetrum. Netin voru aðallega lögð í svokölluðum Lyngeyjar-
skerjum, og var það langt til þeirra, að piltar okkar lágu þar
við um hálfsmánaðartíma. Stundum voru 2—3 selir í hverri
nót; sumir voru lifandi, þegar komið var að nótinni, en aðrir
bafnaðir. Fullorðni selurinn þekkti netin og flæktisl aldrei
1 þeim, en oft sáum við, að liann barði börnin sín frá þeim
°g bjargaði þeim þannig frá bráðum bana. Við fengum
yenjulega 50 vorseli; skinnin voru spýtt, þanin út á úthúsa-
þil, spikið brætt og lýsið látið í kaupstaðinn. Ekki man ég,
hvaða verð var á selskinnunum, en hitt man ég, að ketið
'ar borðað, og þótti mér það versta fæða, en þorði aldrei um
að tala.
Æðarfuglavarptíminn slóð yfir í júní- og júlímánuði. All-
ar eyjar og hóhnar voru þrisvar leitaðar, og tók hver leit
angan tima, en ekki var það erfið vinna, en sára letileg i
Jörd 235