Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 47

skýringu á, en fuglafræðingar geta sjálfsagt skýrt. Þá er
lundinn liafði dvalið fáa daga á eyjunum, livarf líann allt í
einu úr eyjum og sundum, svo að ekki sást einn einasti fugl,
en kom eftir 3—4 daga aftur og fór þá ekki fvrr en alfarinn
á haustin. Þetta ferðalag lundans var kallað fardagaflan.
Nú byrjaði lundavorveiðin, en iiælti, þegar liann fór að verpa.
Lundinn á erfitt með flug, þegar logn er. Víða var svo háttað
í eyjunum, að fuglinn sat á grasbölum, en fyrir neðan voru
grjóturðir, sem lágu niður að sjónum. Á logndögum geng-
um við nú með sjónum, og þegar við komum á móts við
lundann, voru rekin upp mikil hljóð; við það ætlaði fuglinn
að fljúga til sjávar, en flestir misstu flugsins og féllu niður,
°g náðum við þannig i greyin, sem umyrðalaust voru snúnir
úr hálsliðum. Ég minnist þess, að seinna liluta dags fórum
við hræður og kennari okkar, sem þá var, Magnús Bl. Jóns-
son guðfræðikandídat, síðar prestur í Vallanesi og' mágur
okkar, í veiðiför, og veiddum við hundrað lunda, en ekki
þótti mági okkar annað tilhlíðilegt en að hætta veiðinni kl.
Í2, þar sem sunnudagur var að morgni.
Seinast i ágúst hyrjaði kofnatekjan.
Eins og ykkur mörgum er kunnugt, grefur lundinn sig
oin í jörðina á ská niður; göngin eru oft í krókum og þau
lengstu allt að 3 álnir. Þarna verpir hann einu hvítu eggi, á
stærð við hænuegg. Ávallt er afkimi skammt frá hreiðrinu
ut úr aðalganginum; fuglinn drítur í afkimanum. Þegar
onginn kémur út úr egginu, er hann afarljótur, líkastur kaf-
ioðnu bandhnoða; en smátt og smátt strýkst Iiýið af hon-
l*m, og þegar það er með öllu horfið, er sagt, að kofan sé „al-
úúin“, enda flýgur hún þá þegar úr liolunni. „Hálfhúinn“ er
Ur*ginn kallaður, þegar nokkuð er af liýi fyrir framan stél
°§ fram á vængi. Þá hyrjar sá reglulegi veiðitími.
Við tókum kofu 6 daga. Góður kofnamaður tók 300 á dag,
eu við strákarnir og þeir aðrir, sem lægri voru í tigninni, að
eins um 200. Veiðiaðferðin var þessi: Ilver maður hafði þrjá
t=°§§a, — en goggur er prik með beittum járnkrók á öðrum
er*danum, — stuttgogg, miðgogg og langgogg.
átú er komið að lundaholunni; maður fór með gogginn
J ÖRD 007